Sallandtrail 2016

Dit keer geen weekoverzicht van mij. Ik liep deze week door omstandigheden maar 1 keer, en wel zaterdag tijdens de Sallandtrail.
Dus hier mijn verslag over de trail waar ik al maanden naar uit keek, en tegenop zag!

Zaterdag, 7 uur… Ik ben klaarwakker, het moet vandaag gaan gebeuren…
Ik heb nog nooit verder gelopen dan 22km, laat staan (nagenoeg) alles onverhard en met de nodige hoogtemeters!

Na een bord havermout en een laatste check van mijn tas, ging ik naar Het Ravijn om daar de start van de 50 km nog te zien om 9:15u.

Klaar voor de start?

Vervolgens naar binnen, startnummer ophalen, klaarmaken voor m’n eigen race… En weer naar buiten, voor een korte warming up. Gezamenlijk met diverse Atletics-loopmaatjes hebben we een warming up afgewerkt, alle spiertjes even geprikkeld en nu moeten we er maar klaar voor zijn! Maar is het normaal dat je zo zenuwachtig bent dat je zelfs een beetje misselijk bent? Hhhmmm…. Blijven lachen (want zenuwachtig) en lekker doorpraten dus (want zenuwachtig). En waarvoor? Mijn doel is genieten en uitlopen, zonder zelfopgelegde tijdsdruk!

IMG_1566

En dan, 10:15u het startschot voor onze 25 km! We waren mooi achteraan gaan staan in het startvak, we hebben geen tijdsdoel en we weten dat het na 100 meter single track omhoog gaat (opstopping gegarandeerd dus). En ja hoor, na 100 meter konden we voetje voor voetje naar boven. Maar hey, kunnen we ook onze kuiten niet direct opblazen natuurlijk! haha…. Ieder nadeel….
Over nadelen/voordelen gesproken, een paar honderd meter na de start zagen we ineens Johan staan, arm in mitella, foto’s maken (de “singlehanded fotograaf” van vandaag) Hij was vrijdag onfortuinlijk ten val gekomen en kon zelf de trail niet lopen. Hoe zuur! Maar hoe tof dat hij dan toch hier aanwezig was, en erg mooie foto’s heeft gemaakt, zowel net na de start als zo’n 3:30u later bij de finish! Nogmaals dank daarvoor!

We waren met z’n achten samen gestart. In de eerste 5 kilometers liepen 2 dames langzaam maar zeker iets op ons uit, maar toen kwamen “de slingers”: 3 slingers omlaag, omhoog, omlaag, omhoog… Oeps, bijna de derde slinger gemist! Dank u lieve meneer achter ons om ons er op te wijzen! De 2 licht uitgelopen dames keerden ook snel om en zo liepen we weer even met z’n achten.

Na een kilometer of 10 kwamen we Marieke weer tegen, we hadden haar al eerder gezien en geprobeerd haar in ons “treintje” te krijgen. Dit was toen niet gelukt, ons tempo lag net iets hoger dan dat van haar. Zij had helaas wel een slinger gemist, en teruglopen was voor haar geen optie aangezien ze dan achter de mountainbiker terecht kwam. Nu besloten we met z’n drieën om ons tempo een tikkie te laten zakken en Marieke mee te nemen, en de andere 5 liepen door.

IMG_1538

Tweede helft

Zo liepen wij met z’n vieren verder, heuveltje op, heuveltje af, mountainbikepaadjes over… En ja hoor, daar was na ruim 13 kilometer de verzorgingspost! En wat hadden ze hier uitgepakt zeg, stukken vlaai, banaan, sinaasappel, zoute sticks en vele soorten drinken… Complimenten! De vlaai heb ik toch maar laten liggen voor andere liefhebbers en het gehouden bij banaan en sinaasappel. Even m’n thermoshirt uit, en in t-shirtje verder! En ja, als dan m’nrugzakje even af gaat, is de tekst op mn shirtje goed te lezen: RAR, oftewel Run Along Run die ik met Andrea had gelopen afgelopen zomer. Ook daar hadden we het al over deze Sallandtrail! En hoe grappig om dan tijdens diezelfde trail aangesproken te worden op dat shirtje!  Maar jeetje, wat had ik mij verkeken op het weer… Stralend blauw en tussen de bomen niet al te veel last van de wind.

Na een kilometer of 18 begon ik wat pijn te voelen in mijn linkerknie. Ho eens even, dat is niet de bedoeling! Even een paar meter wandelen, even iets versnellen… Nee, helaas hielp niets om dat nare gevoel te doen verdwijnen. Dan maar “dom doorbuffelen” en maar zien hoe het de laatste 8 kilometer gaat.

Nog meer heuveltjes, nog meer single tracks (wat een mooie omgeving toch!!!) leidden ons uiteindelijk naar het laatste echte “obstakel”, namelijk de zandkuil op zo’n 22 kilometer. Ik had me er op verheugd om daar lekker naar beneden te “denderen”, maar mijn knie riep me een halt toe en zo ging ik min of meer hinkepotend de kuil in (gggrrrr…. dit was niet gepland zeg!)

Eenmaal weer uit de kuil wist ik, dat de laatste kilometers niet echt een probleem meer zouden opleveren omdat er niet veel hoogtemeters meer in zitten. Nog even omdraaien, dag kuil, je ligt er wel erg mooi bij in het zonnetje!

IMG_1543

Nog een klein stukje, tanden op elkaar…
En ja, daar liepen we weer bovenlangs Het Ravijn, we konden de finish al zien. De Stut weer af (laaaangzaaaaam) en met z’n vieren gezamenlijk op weg naar die oh zo gewenste eindstreep. Daar stonden naast organisator Bertus ook heel veel Atletics-loopmaatjes ons op te wachten. Hoe gaaf is dat!

Yes, did it!

Jeetje, wat was ik blij om die finish te passeren zeg! M’n tijd doet er eigenlijk niet toe (3:32u) maar ik heb wel 2 records gebroken: de grootste afstand (24,78km) en de langste tijd gelopen.
Na de zeer welkome knuffels en schouderklopjes lekker de kleedkamer weer opgezocht, omgekleed en weer naar de finish om daar te kijken naar de binnenkomst van een aantal 50-km toppers.

En daar nog heel gezellig even staan kletsen met een aantal leden van de halfcrazyrunnerscrew. Sierd, Anouk, John het was erg leuk om jullie even (weer) te spreken!

Eenmaal thuis was ik erg blij met het zien van de bank, waar ik heerlijk een uur heb liggen pitten! (oeps, hihi). Maar ja, om dan weer op te staan…
Zowel zaterdagavond als zondag keer op keer wandelingen met ons hondje gemaakt, en dat helpt wel, het voelt nu (maandagochtend) niet meer alsof ik door een vrachtwagen overreden ben, maar “gewoon” alsof ik gisteravond een pittige training heb gehad. En die knie? Niets meer aan het handje!

Van mijn trailavontuur heb ik (weer) een compilatie gemaakt, net als van de verkenningstrail.

Hieronder kun je nog even nagenieten van “mijn” trail.

Nogmaals een groot compliment aan de organisatie en de vele vrijwilligers die deze Sallandtrail weer mogelijk maakten, het was ondanks het lichamelijk afzien een waar loopfeest!
En eerlijk is eerlijk, behalve spierpijn in m’n benen, heb ik ook spierpijn in m’n kaken van het kletsen en lachen. Want plezier hadden we absoluut onderweg!

En nu? Zaterdagmiddag gaf ik al bij een aantal mensen aan, dat ik toch meer een asfalt-mens ben, maar nu zeg ik: Sallandtrail, tot volgend jaar!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.