Donderdag 19 mei was het zover, de Dubbele Mijl van de FBK-Games staat op het programma! Via het werk van mijn man doen we nu al voor de derde keer op rij mee aan deze wedstrijd over 2 mijl. Helaas kon mijn oudste zoon er niet bij zijn, zodat mijn man, m’n jongste zoon Floris en ik gedrieën naar Hengelo gingen om daar lekker te genieten en wat leuks neer te zetten!

In de sporthal naast het FBK-stadion konden we onze startnummers en T-shirts ophalen. Keurig geregeld, we hoefden niet eens te wachten! Hup, t-shirt aan… hm, oké, ik besluit toch in mijn eigen top te gaan lopen (sorry Thales) omdat ik het al best warm heb…

Onze tassen netjes weggebracht, en toen het stadion in. Het blijft toch een mooi gezicht hoor, met die tribunes er om heen! Weliswaar nagenoeg leeg, maar toch! Nog iets minder dan drie kwartier tot de start, lekker even loslopen dus: warming up tijd! Tijdens deze warming up merkte ik dat mijn kuit nog wel wat stijfjes was, en ook het “blauwe-plek-gevoel” onder/op mijn knie voel ik nog. Twijfel alom! Ik spreek het uit naar mijn man, en zeg hem “ik ga niet starten”. Vervolgens informeer ik nog even naar zijn tempo: Harry is net (weer) begonnen met lopen, na 5 maanden volledige rust door een dubbele operatie aan zijn wang en het bijbehorende herstel. Hij had pas 2 dagen voor deze wedstrijd groen licht gekregen om wat intensiever te gaan bewegen.
Wat blijkt: het tempo dat ik hanteerde bij het inlopen, zal ongeveer het maximaal haalbare zijn voor Harry tijdens de race. Nou, dan loop ik toch met jou mee?
Zo gezegd, zo gedaan.

Na een foto-moment voor alle deelnemers met Thales-shirts (blijft een mooi gezicht) maakten we ons op voor de start.

Floris startte in een sneller startvak, Harry en ik besloten rustig te starten in het laatste vak. Let’s go, we hebben er zin in!

Na een half rondje op de baan gingen we het stadion uit, de wijk in. In het begin was het even aftasten, maar al vrij vlot had ik een idee welk tempo we konden gaan lopen. Na ruim een kilometer had Harry zijn adem even niet goed onder controle, en ging wandelen. Nee, niet doen, hup! En ja hoor, daar gingen we weer, adem weer onder controle, tempo vrij constant. Na 2 kilometer zagen we Marieke (13 jaar), een dochter van Harry’s collega wandelen. Zij was te snel gestart en had even geen puf meer. Kom op meid, loop met ons mee! En zo liepen we met z’n drieën verder. Ik bleef het tempo controleren, niet te snel, maar wel uitdagend… Tot Marieke ineens heel verdrietig ging kijken en een hand in haar zij hield… Oh oh… Steek! Ja, aan beide kanten, was haar antwoord op mijn vraag. Hoewel we bleven doorlopen (gemeen van mij????) probeerde ik haar wel beter te laten ademen, diep in en krachtig uit. Dit hielp, de steken werden gelukkig minder!

En daar was het stadion al weer, Dit betekent dat we al 3 kilometer hebben gehad! Bij binnenkomst in het stadion stond Floris ons al op te wachten, hij was al even binnen, en zoals ik zag op de foto’s was hij “lekker fanatiek” geweest hihi.

Floris riep nog een paar aanmoedigingen voor onze laatste halve ronde en stak toen zelf over via het middenterrein om ons bij de finish op te wachten. Ook Marieke’s vader stond te wachten en liep op het middenterrein door de laatste bocht met ons mee. Bij het uitkomen van de laatste bocht schreeuwde ik Marieke vooruit, hup, sprinten meid, je bent er! Niet veel later kwamen Harry en ik ook over de finish. Yes! gehaald!! Zó trots op mijn man!

En ik ben zo blij dat we dit samen kunnen doen! 5 maanden geleden zag het er heel anders uit, toen bij hem een “klein bultje” werd weggehaald op zijn wang en dit een agressief melanoom bleek te zijn. Nu, 2 operaties verder kunnen we weer vooruit kijken, want alle verdere onderzoeken en testen waren “negatief” (dus gunstig)! Volgende maand volgt nog een (kleine) hersteloperatie, maar daar kijken we eigenlijk meer naar uit dan tegenop.

Na het in ontvangst nemen van de medaille (ja, ja, voor het eerst geen vaantje maar een heuse medaille!) en een flesje sportdrank hebben we nog even nagepraat met Marieke en haar vader en heeft een collega nog even een leuke foto van ons gemaakt met die medaille. Wat is die groot zeg! Bij thuiskomst vergelijk ik deze met de medailles die ik al heb en wat blijkt: Dit is veruit de grootste! hahaha…. De kleinste afstand, de grootste medaille! Humor!!!

En mijn kuit en knie? Het zware gevoel in mijn kuit was er wel, maar werd niet erger en mijn knie heb ik totaal niet gevoeld tijdens of na de race!

Wat is de kortste afstand die jij in wedstrijdverband hebt gelopen?

Fotocredits 1 t/m 7: Albert Esschendal
Foto 8: eigen foto