Zaterdagmiddag, ik zit met klamme handjes en knikkende knietjes in de trein… Why?!? Dit belooft nog wat… Gelukkig ben ik wel weer rustig als ik in Rotterdam aan kom. Eenmaal uit de metro geniet ik van alle hectiek en de marathon”vibes”. Op de expo is Patricia ook en al snel heb ik mijn nummer en t-shirt binnen. Sh*t is getting real!!! Vervolgens nog even gezellig buurten bij de vriendinnen van Anita en m’n naam op de “wall of Fame” gezocht. We gingen ook nog op zoek naar ons zelf. Wij “hangen” dus op die expo, hoe cool is dat!

We gaan bepakt en bezakt naar Rianne en na een flinke pastamaaltijd en gezellig bijkletsen is het al snel tijd om m’n spullen voor zondag klaar te leggen en te slapen.

Zondagochtend, Marathon dag!

Ik word badend in het zweet wakker, lekker dan! Maar ja, ik had sowieso al slecht geslapen. Daar kijk ik niet van op, want dit had ik vorige keer ook. Klaarmaken, ontbijtje…. en op naar de start! Mijn loopmaatje Clasien tref ik uiteindelijk in het startvak toch nog. Mooi, kunnen we samen starten en wellicht heel lang (tot de finish???) samen lopen!

Lee Towers zingt, wat is dat gaaf zeg! Vervolgens begint het echt! Uiteindelijk duurt het ruim een half uur voor onze wave van start mag. We zijn los!

De eerste helft

Km 0-5:

We zoeken direct naar een tempo rond de 7:00, dit willen we graag de eerste 15 km lopen. Het duurt even, maar eenmaal de Erasmusbrug over (wauw!) hebben we het tempo goed in bedwang. De eerste drankpost komt al vrij vlot. Ik heb geen dorst, maar neem toch water en sportdrank, even wandelen, rustig opdrinken en weer door! Eh… Clasien kwijt! Hm… ik kijk nog eens goed rond, maar ik ben bang dat ik iets te rustig heb gedaan bij de drankpost… Het is niet anders, dan maar alleen verder.

Km 5-10:

Vlak voor me zie ik een paar dezelfde shirts, en als ik na ruim 6km naast ze loop, zie ik dat het Miranda en Roos zijn, met wie we in Apeldoorn ook al een deel hadden samen gelopen. Als de cast van de musical De Marathon ineens opduikt, is het hilariteit alom natuurlijk! Roos weet nog een leuke selfie (of is het dan een onzie?) te maken.

Km 10-15:

Miranda en ik gaan met z’n tweetjes verder, als we bij 12km even een dixie bezoeken. Had ik nu toch in het startvak maar even die blaas geleegd… maar ja… Het fietspad waar we lopen lijkt een eeuwigheid te duren, hoezo Kralingse Bos saai? Weer terug in de wijk lopen we een lus en zie ik Clasien net weglopen van de drankpost als ik er aan kom. Die kom ik zo dus nog wel tegen, mooi!

Km 15-21,1:

Het duurt nog even, maar dan lopen we weer bij elkaar. Miranda raken we dan wel weer kwijt. Het gaat lekker, we dieselen lekker rustig door. We merken al wel dat de temperatuur snel oploopt, de drankposten blijven we dan ook goed benutten, net als de sponsposten die er tussendoor staan. Als we halverwege zijn, hebben we 2:29:30 op de klok staan. Mooi volgens plan! Nu vasthouden!

Tweede helft

Km 21,1-25:

Langzaam maar zeker lopen we weer in de richting van de Erasmusbrug. Het windje is nu helemaal weg, de warmte neemt steeds verder toe. Komt er al stoom uit mijn oren? Mijn darmen gedragen zich voorbeeldig, maar bij de 5e drankpost vind mijn maag die bekers vocht niet meer leuk en gaat verkrampen. AU!!!

Km 25-30:

Ik geef Clasien aan dat zij verder moet gaan, ik weet niet of ik het ga redden. Eenmaal weer op de brug heb ik Harry aan de telefoon. Hij geeft het beste advies voor dat moment: stel je doel bij, wandel als het moet en ren als het kan! Na het viaduct gaan we de Blaak op, en zodra ik linksaf sla, zie ik vrijwel de voltallige crew van Just Keep Running staan cheeren. Zó gaaf! Rianne geeft me een flesje water en loopt (op haar slippers!) een stukje met me mee. Weer een bocht om, duik ik de cheerzone van de Running Rebels in, krijg een lading confetti over me heen en loopt Petra (dank je kanjer!) even mee en spoort me nog extra aan.

Km30-35:

Ook John (hardlopendeboer) is aan het cheeren, op dat moment gaat het lopen even totaal niet fijn…. ik heb het zó heet, m’n maag doet weer pijn… ik ploeter verder en merk dat ik kippenvel krijg, Rustig aan, wandelen dus en extra sponzen over me heen dan maar! Dan zie ik de RMD cheerzone, waar ik het aanbod van snoep, waaronder spekjes, niet afsla. Wat lekker even! Ik heb ineens een vriendin aan de telefoon, dat is ook wel even fijn als afleiding. Ik hobbel verder en verder, rondom de Kralingse Plas.

Km 35-40:

De grote schermen zijn geweest, dit is een stil stuk. Voor de tweede keer krijg ik kippenvel, dus weer wandel ik een heel stuk. Ik zie te veel lopers (m/v) aan de kant zitten of liggen en ambulances rijden af en aan. Weer terug in de wijk nam ik nog een stuk sinaasappel en aardbei van publiek aan, wat is dat heerlijk na al die gels, sportdrank en water! En m’n maag begon weer langzaam maar zeker iets rustiger te worden.

Escorte tot de finish

Ik ben nog maar net over de 40km, als ik ineens Patricia “in m’n oortje” heb. Josianne en zij wachten met op bij 41km en gaan dan mee. Of ik nog iets wil? Eh, nee… oh ja, toch… COLA!!!!  En ja hoor, op de hoek bij de Blaak staan ze! Ze komen naast mij lopen. Aan het einde van de Blaak besluit ik nog heel even te wandelen, ik heb het weer zó heet… Hup, weer hardlopen. We draaien de Coolsingel op, ik hoef nog maar een paar honderd meter. Ik hoor Patricia en Josianne aan beide zijden het publiek aansporen, en voel me een ware VIP. Ik zie de finish, en ben zó blij dat ik er eindelijk bijna ben, dat ik nog versnel… eindelijk, na 5:18:22 ben ik er! Wat een slijtageslag, wat een sauna om in te lopen… Maar ik heb het gehaald! Het duurt even voor ik echt trots op mijn medaille kan zijn, maar ik heb het wel weer gedaan! Het was zwaar, maar het was het waard. Wat een mooi feest in Rotterdam, wat een enthousiast publiek!

De terugreis hoef ik niet in m’n eentje met de trein, maar ga ik met clubgenootjes in een busje terug. We zijn allemaal moe maar voldaan. Voor de anderen was het hun eerste marathon, en ook zij hebben het gehaald. Eenmaal bij de club staan clubgenootjes en familie ons op te wachten, en na een groepsfoto met alle trotse medaille dragers ga ik lekker met m’n man mee naar huis. Dit avontuur zal ik niet snel vergeten!