Deze week begon met mijn laatste lange duurloop, en sloot ik (op hardloopgebied) af met de 10km bij de Vredesloop in Den Haag… Het liep allemaal even iets anders dan ik vooraf bedacht had…

Maandagochtend, vroeg op, lekker ontbijten en in m’n autootje op weg naar Eindhoven! Ik had met Zélia (van JustKeepRunning) afgesproken. Eindelijk zien we elkaar weer! Gezellig, ik heb er zin in!
Eenmaal bij haar raken we natuurlijk direct aan de praat alsof we gisteren nog bij elkaar zijn geweest hihi… Maar hey, er moet gelopen worden! Dus snel de laatste voorbereidingen gedaan, even (voor de tiende keer) met Noa geknuffeld en hup, naar buiten! Zélia op de fiets, ik lopend, op naar de 32 kilometer!

Aangezien ik vorig jaar de halve marathon liep in Eindhoven, leek het me wel een goed plan om nu een route te lopen, waarbij we het “zuidelijke deel” van de marathonroute zouden verkennen. Dit plan hadden we toch al snel laten varen, aangezien we dan met erg veel stoplichten en kruispunten te maken zouden krijgen.
We liepen dus toch naar het noorden, lekker Eindhoven uit. Via diverse fietspaden kwamen we bij de achterkant van het vliegveld aan, en zagen we net een vliegtuig in de verte aankomen. Even wachten dus, hoe leuk is het om onder zo’n vliegtuig door te lopen als die landt? ehm… Iets met diepte-verschil… Ik liep dus recht onder het vliegtuig op het moment dat Zélia de foto nam, maar dat zie je op de foto niet terug hihi… Maar jeetje, wat voel je je nietig als zo’n gevaarte over je hoofd suist!

Vanaf het vliegveld gingen we verder, een stuk langs een kanaal, intussen genietend dan wel mopperend op het warme weer, pratend over van-alles-en-nog-wat en zo nu en dan even heel relaxt een wandelpauze om weer een gel te eten. Uiteindelijk liepen we via een industrieterrein weer de bewoonde wereld in, we zaten op ongeveer 26 kilometer. Ja hoor… honger! Ik had een appel in m’n rugzakje, dus die maar gepakt om in elk geval iets te kauwen te hebben. Eh… geen groot succes, al snel hierna kreeg ik steken.
Goed blijven ademen, rechtop blijven lopen… Uiteindelijk gingen die steken gelukkig weer weg, en waren we steeds dichter bij onze “finish” gekomen. Nog maar 2 kilometer te gaan! Ik herkende de straten weer, en wist dat we nog maar een paar honderd meter verwijderd waren van Zélia’s huis. Daar wilde ik nu best wel naar toe, ik was moe! Maar nee hoor, ze spoorde mij aan om toch maar rechtdoor te lopen, om zo met een boog om haar huis heen toch die 32 kilometer aan te tikken. Jep, mijn “klaagzangmodus” ging aan… ik had geen zin meer, ik was moe, ik wilde stoppen… zijn we er nu nog niet, wanneer piept m’n horloge nu eindelijk…” Sorry Zélia, maar jij was een perfecte toehoorder op dat moment voor mijn klaagzang.
En ja, eindelijk piepte dan toch m’n horloge voor de 32e keer… Gehaald! YES!!!! Toch blij dat Zélia me aangespoord had, want nu heb ik dus wel mooi die afstand aangetikt.

Na een vlotte douche (dank je!!!) hebben we nog even gezellig samen wat gegeten en een kijkje genomen bij de Nike Clearance Store. En het mag een wonder heten, maar ik kwam er zonder aankopen weer vandaan! hihi…
Eenmaal thuis kon ik terugkijken op een geslaagde duurloop, waarin ik toch nog weer wat geleerd heb over eten/drinken voor en tijdens het lopen.
Maar ook, en misschien wel vooral, kan ik terugkijken op een heel gezellige dag met een lieve vriendin! Tijdens het lopen kon het me niet snel genoeg gaan, maar eigenlijk zijn we nog lang niet uitgepraat en ging de dag dus veel te snel hihi… Hoezo tegenstrijdig?

(Bovenstaande foto’s zijn door Zélia gemaakt.)

Dinsdag had ik wel wat vermoeidheid in mijn lichaam, maar spierpijn viel eigenlijk wel heel erg mee. De hamstring die me afgelopen week nog “in de weg zat” voelde ik nu gelukkig ook nauwelijks meer. Wel lag ik dinsdagavond even lekker op de tafel bij de fysio, waar m’n benen even goed werden gemasseerd. Hey, ze hebben wel maandenlang onwijs veel kilometers gemaakt, beetje verwennen mag best toch?

Woensdag ging ik weer naar de sportschool, waar ik rustig m’n core trainde en m’n spieren lekker los fietste.

En dan is het al weer donderdag, baantraining dus! Dit keer geen intervallen voor mij van 1000 meter of meer, maar een serie van 7×300 meter! Da’s gewoon wennen hoor, zo’n korte intervalafstand! hihi… En ze gingen lekker! Ik had een richttijd van 1:42 voor die 300m, maar liep ze allemaal “te snel”, 1:35 of sneller. Whaaa!!!! *stuitermodus-on*
Ik liep flink te zweten, het was nog knap warm, maar ik genoot er van. Jippie, ook deze ging weer goed! Op naar de Vredesloop zaterdag!!!

Maar toen was het vrijdagavond, en trok ik sprintjes tussen de bank en het toilet… Daar tussendoor ben ik ook nog even naar de winkel gereden om imodium in te slaan, want dit kunnen we nu niet gebruiken natuurlijk!

Zaterdag, raceday! M’n buik is nog wel licht pijnlijk, maar lijkt onder controle. Ik heb er zin in, stap vol goede moed in de trein om 3,5 uur later bij de start van de 10km van de Vredesloop te staan. Dit gaat goed komen, het is maar 10km!
Het was gezellig druk in het startvak, en toch wist ik (via berichtjes op FB) een loopmaatje uit de facebookgroep “JKRcrew” te vinden! Hoe grappig is dat hihi

Mijn doel? zo vlak mogelijk lopen, en hopelijk niet te snel starten… Kilometer 1 ging in 5:59… Da’s wel heel snel, maar voelt goed en ik heb m’n adem onder controle. Kilometer 2? Ook in 5:59! M’n buik rommelt iets, maar kan ik naar de achtergrond van mijn gedachten “wegdrukken”. Kilometer 3 liep ik in 6:01. Mooi vlak toch? Ik begin er in te geloven dat ik dit tempo kan blijven volhouden voor de resterende 7 km, totdat ineens mijn buik zó pijn doet, dat ik bijna dubbelklap. Dit is niet leuk! Ik wandel even, de pijn zakt iets weg en zet weer aan. BAM! Daar is het weer… Wat nu? Nog een keer probeer ik het, en weer doet m’n buik onwijs zeer… Er zit niets anders op dan uitstappen. Na 4,1km stopte ik bij de EHBO, waar ik op de bezemwagen wachtte. Die bracht mij met nog een paar andere uitvallers achter de laatste lopers aan weer naar het start-/finish gebied.

Daar aangekomen liepen we over de finishlijn (bizar idee, maar goed…) het uitloopvak in om bij onze tassen te kunnen komen. Op de route kregen m’n buurvrouw en ik allebei een medaille. “gefeliciteerd met je 10 kilometer”… Beiden waren we er zo beduusd van (en hadden net onze tranen weten in te slikken) dat we deze maar in ontvangst namen. Ja ik heb deze bij de andere medailles gehangen. Het is een medaille met een verhaal, maar ik ben er zeker niet trots op.

Achteraf ben ik blij dat ik niet kostte wat kost doorgelopen ben, door de pijn heen… Terwijl ik dit typ (zondagmiddag) lig ik rillend onder een deken op de bank, een flinke (buik)griep heeft helaas toegeslagen. NEEEEEE!!!!!!!!!! Niet nu, niet ik! Ggggrrrr….. Maar elk nadeel heb z’n voordeel…. zo kon ik de marathon van Berlijn live op tv volgen en zag ik via de app m’n loopmaatjes André en Karen hun Berliner marathon uitlopen binnen hun gestelde doelen, zo trots op ze!

En ik werd via whatsapp door m’n man op de hoogte gehouden van het reilen en zeilen van onze zoons, m’n zusje en zwager die meededen met de 12 km Mudmasters… Ook op hun ben ik bijzonder trots, ze hebben het geflikt, ze zijn “mijn” Kings & Queen of the Mud!!!

Nu eerst herstellen, braaf m’n groente en fruit eten en veel drinken… Pas op de plaats dus! Dit is zó niet wat ik me bij “taperen” had voorgesteld! Oh boy, over minder dan 2 weken loop ik die marathon dus hè! in Eindhoven! Dat gaat vast en zeker lukken, maar nu eerst maar weer herstellen van die &*$#^@& griep!