Ik had er al over gelezen, ik was er al voor gewaarschuwd…
De beruchte after-marathon loopdip!
Mij zou het niet gebeuren, ik was er mentaal al op voorbereid. Nee hoor, geen loopdip voor mij! Ik zou direct weer plannetjes gaan smeden, vooruit kijken…
En nu?
Toch die loopdip te pakken! Hoe dat kwam?

Heel simpel:
Na de marathon op zondag, wilde ik maandag (ondanks de spierpijn en m’n houten-klaas-loopje) niets liever dan weer in mijn loopspulletjes en hup, een rondje lopen! Maar nee, ik was verstandig en luisterde naar mijn lichaam. Het enige wat ik deed op loop-gerelateerd gebied, was m’n medaille op de foto zetten bij het Evoluon, toch wel een iconisch gebouw in Eindhoven.

Ook dinsdag liet ik m’n loopschoenen onaangeroerd, en woensdag besloot ik mezelf te belonen met een nieuwe long-sleeve.
Dus hup, op jacht naar die longsleeve… Eh… Die heb ik dus niet gekocht, wel kwam ik thuis met een paar loopschoenen. Oeps… Ach, daarvan kun je er nooit genoeg hebben toch?

De eerste keer dat ik mijn loopschoenen aan deed, was donderdag. Dit is mijn vaste dag voor de baantraining, en hey, we moesten natuurlijk wel even vertellen over onze ervaringen hè? Ik liep een eigen training, samen met Helen, los van de groep. Lekker rustig, heel ontspannen met een “slakken-pace” liepen we 5km.
De reacties die ik kreeg toen ik dit op Instagram postte waren nogal wisselend: De een vond het bizar snel, de ander snapte dat ik wel lekker wilde blijven bewegen. Geloof me: ik liep heel langzaam hard! (als je begrijpt wat ik bedoel)… Beweging is wel fijn voor het bevorderen van je herstel, als het maar niet intensief is.

Vrijdag maakte ik mijn raceverslag af, en herbeleefde ik mijn marathon min of meer opnieuw. Maar lopen? Ho maar!

Zaterdag was ik van al mijn spierpijn en andere pijntjes af, zo heerlijk! Rondje lopen dus! Eh… nee dus.  De dag werd in beslag genomen door uitzoekwerkzaamheden bij m’n vader thuis, aangezien hij begin december verhuist. Best lastig hoor, wat bewaar je, wat geef je weg en wat gooi je weg…

En dan is het al weer zondag, de laatste dag van deze week…
Weer werd er niet hardgelopen, maar ik trok dit keer toch wel mijn (nieuwe, uiteraard) loopschoenen aan en ging al wandelend postbode spelen.

Zo kreeg ik wel m’n beweging, en kwamen de clubbladen ook op hun plek terecht. Al wandelend heb ik 6,7km afgelegd.

Mijn weektotaal is qua hardlopen dus eigenlijk maar 5km, maar als je die zondag meetelt (wat ik lekker wel doe) staat de teller op (alsnog een schamele) 11,7km.

Dus ja, ik heb een after-marathon hardloopdip! 😜 Na weken van minimaal 30km (of een veelvoud), is dit natuurlijk “niets”! Maar hey, herstellen van een marathon kost tijd, ook al heb je geen spierpijn meer. Dus ook komende week zal ik niet vaak, heel langzaam en weinig km’s trainen, om vervolgens langzaam maar zeker de intensiteit en het volume weer op te bouwen.

Deze dip zal dus nog zeker even blijven voortduren, maar ook hier had ik me al van tevoren op ingesteld. Mijn doel om maandelijks minimaal 100km hard te lopen? Het is dat er een marathon bij zit, maar met de andere loopjes deze maand zal het nog moeilijk worden dit te halen. Vind ik dat erg? Nee, ik heb in de voorgaande maanden al een prima buffer opgebouwd toch? 😉

En nu ben ik wel nieuwsgierig, hoe gaan jullie om met een after-marathon loopdip?