Whaaa… februari is nog maar net begonnen en ik loop gewoon al m’n tweede wedstrijd van dit jaar! Na in januari in Egmond tijdens de halve marathon  te hebben genoten van perfecte (weers)omstandigheden, was het nu de beurt om in de omgeving van Apeldoorn te “knallen” bij de 25 km. Vooraf was ik niet heel zenuwachtig, ik had niet als doel om een of andere recordtijd te lopen. Dit moest ik beschouwen als een veredelde training, een test op weg naar Rotterdam. Maar zo nu en dan spookten er wel allerlei “ja maar” vragen door m’n hoofd. Zoals: ja maar het is zo heuvelachtig… ja maar wat als ik me toch stuk loop… ja maar ik ben niet snel… ja maar red ik het wel binnen drie uur… 

Het heeft me best wat moeite gekost, maar ik heb die vragen gelukkig naast me neer kunnen leggen! Ik heb vooraf het kaartje met het hoogteprofiel goed bestudeerd, en zag dat tussen ca 8 en 13 km en na 18 km het parcours heuvelaf cq vlak zou zijn. Daar houd ik me dus maar aan vast!

En zo vertrok ik naar Apeldoorn, om te gaan genieten, relaxt te lopen en als het meezit de laatste ca 5km toch nog ff lekker “het gas erop” te doen.
Rond half elf liep ik de Heuvellaanschool in, waar voor de gelegenheid de gymzaal was omgetoverd tot dameskleedkamer. Hey, douches! Als het niet al te druk is, maak ik daar graag gebruik van na afloop! Het is er nog bizar rustig, maar het is dan ook nog vroeg.

Ik wandel weer terug naar het kruispunt bij de kerk, waar een meet & greet met fotomomentje is van de RMD’17 groep. (Rotterdam Marathon Deelnemers) Wat leuk, eindelijk de personen zien achter de facebook berichtjes!

Vervolgens weer terug, laatste voorbereidingen voor m’n race. Intussen is loopmaatje Clasien er ook. Het is nog steeds extreem rustig in de kleedruimte. Dat was vorig jaar in Orpheus wel anders! Oké Nicole, nu ff tempo maken, het is zó 11:45u! En ja hoor, op het moment dat wij aansluiten in startvak C, hoor ik “…en het startschot is gevallen”… hihi. Precies op tijd dus. Zoals vaak, duurde het ook hier even voor wij de startlijn zouden passeren. En ja hoor, toch weer IG-bekenden gevonden! Het lukt zelfs nog om even een startvakselfie met elkaar te maken, en dan mogen wij starten!

Rustig starten blijft altijd lastig… We hielden goed  de rem er op, en sloten al na een paar honderd meter aan bij een viertal RMD’ers. Mooi rustig van start, versnellen doen we wel als we gaan dalen. De eerste kilometers verlopen goed, en we lopen al snel de bebouwing uit om richting de Apenheul en Berg & Bos te gaan. Wat is het hier mooi zeg! Zóveel rododendrons langs het pad… Dit zal één kleurenzee zijn als die in bloei staan.

En dan hebben we het eerste echte klimwerk gehad en mogen we even dalen. Het tempo gaat omhoog, en zodra we weer gaan klimmen blijft het eigenlijk iets aan de hoge kant. Maar het voelt goed, lekker zo doorgaan dus! Hartslag blijft keurig. Wel lopen we nu niet meer met z’n zessen, maar blijven de drie “groene kanjers” in hun rustige tempo lekker doorgaan terwijl wij iets meer vaart erin proberen te houden.
Zowel voor m’n loopmaatje Clasien als voor “loopmaatje-voor-een-dag” Miranda wordt Rotterdam de eerste marathon. Zo leuk om onderweg mensen met eenzelfde doel tegen te komen!
Bij elke verzorgingspost nemen we even de tijd om al wandelend wat water en sportdrank te nemen. Die sportdrank is bij een van de latere posten zelfs lauw, iek!

De route voert langs pannenkoekenhuis Berg & Dal (lekker, heb wel zin om een tussenstop te maken! hihi) en een gezellig dweilorkest, waarna we uiteindelijk langs de Asselsche Heide gaan. Onderweg komen we Anneke tegen. Zij loopt nagenoeg hetzelfde tempo als wij, en we zullen de rest van de route dan ook “tikkertje” met elkaar spelen.

Eenmaal op de heide zie ik ineens iets bekends voor me lopen. Al snel is het duidelijk dat het Carmen is, die ik in de tram op weg naar de Vredesloop in Den Haag voor het eerst had ontmoet. Gaaf om haar hier ook te zien, al lopend nemen we dan ook gauw ff een selfie…. Een Runfie dus!

Vanaf de heide gaan we door via een mooi bospad weer richting de provinciale weg. Bijna op het einde weer een verzorgingspost, ruim 15km hebben we dus al gehad! Ik blijf maar om me heen kijken en genieten van de omgeving waarin we lopen. Ondanks dat de bomen allemaal kaal zijn, kan ik me een goede voorstelling maken hoe het hier zal zijn als alles groeit en bloeit.

Intussen zijn we weer met z’n vieren, Anne-Marie is nu ook bij ons aangesloten. We lopen lekker in een fijne cadans verder.

Eenmaal op de provinciale weg zien we al snel een bocht met een “P” bord, waar het hoogste punt zal zijn. Ja hoor, 18km! YES! Nu mogen we dalen! Het tempo schroeven we nog iets op, het blijkt voor de Miranda net iets teveel helaas. Hongerklop wellicht? Ik gaf haar snel nog een gelsnoepje in de hoop dat dit haar nog net even wat ging helpen. Ook Anne-Marie liet zich iets terugzakken en ging met haar maatje weer verder. Clasien en ik zijn weer met z’n tweetjes en rennen al genietend door. Bij de laatste verzorgingspost nog snel even wat drinken, en door voor de laatste 5 km!

En dan komen we de Loolaan weer op en kunnen we aftellen… We gaan iets sneller, nóg iets, nóg iets… Uiteindelijk gaan we de laatste meters in volle sprint over de finish! Waarom weet ik niet, maar op moment dat ik ging sprinten, kreeg ik bijna de slappe lach. Dat sprinten had niet langer moeten duren, want sprinten en een slappe lach gaan echt niet samen! Hahaha…

En dan zijn we er, gehaald! Horloge stop, snel kijken: De tijd is 2:47:27. YES! De doelstelling van 2:50 (en héél misschien zelfs 2:45) hebben we mooi gehaald! Ik heb lekker gelopen, maar zeker niet het achterste van m’n tong laten zien. Het was toch een training in de richting van Rotterdam natuurlijk.

Wel weer een mooie medaille erbij om aan m’n rekje te hangen! hihi

Na afloop bleven we even staan bij de finish om de anderen die we onderweg zoveel gezien hadden nog over de streep te zien komen. Ja hoor, daar kwamen ze! Allemaal kanjers, super gedaan!
Zodra Carmen over de finish is, is ze even helemaal “leeg” en snel ik naar haar toe voor een dikke knuffel. Die kanjer heeft dus voor het eerst meer dan een halve marathon gelopen, en dat ook nog op dit pittige parcours!
Door daar te staan koelde ik wel snel af, dus gauw terug naar de Heuvellaanschool. Oh wat had ik zin in die douche zeg! Juist op het moment dat ik met m’n handdoekje richting de douches loop waarschuwt een andere dame mij: hij is lekker warm, maar je moet de drukknop 3x per seconde indrukken om water te krijgen… Ehm… oké? En inderdaad, het vergt een bijzondere techniek om water uit die douche te krijgen zullen we maar zeggen! hahaha… Dat was wel even jammer, maar goed, er zijn veel meer evenementen waar überhaupt geen douchemogelijkheid is!

Vervolgens heb ik heerlijk m’n benen nog even laten masseren. Wat een luxe zeg, er waren gewoon 3 masseuses (fysio’s?) aanwezig om even een heerlijke massage te geven! En zoals ik gewend ben, vroeg ik naar een pot voor een vrijwillige bijdrage. Daar wilden ze niets van weten, de organisatie van de Midwintermarathon had dit allemaal geregeld! Top hoor, dikke pluim!

En dan zit het er al weer op, een heel gezellige dag, heerlijk gelopen en genoten onderweg. Weer een stapje verder op mijn route naar de Coolsingel!

Eenmaal thuis zie ik dat mijn zelf geklokte tijd en de officiële tijd tot op de seconde gelijk zijn. hihi… En ook krijg ik de melding van m’n Strava-app, dat ik mijn tweede halve-marathon tijd heb gelopen! huh? wauw! Niet stuk gegaan, niet alles gegeven en dan toch 2:19:36 (volgens Strava) op de halve marathon! Ik stuiter nog steeds na, dit is veelbelovend!

Samen met m’n trainer zal ik nog één of twee evenementen uitzoeken in de komende weken ter voorbereiding op de marathon in Rotterdam. Ik heb er zin in, kom maar op!

 

Wie van jullie liepen er nog meer in Apeldoorn, en konden jullie er ook zo van genieten?