In mijn vorige blog kon je al lezen hoe het weekend begon, tot en met de start van de marathon op zondag. Hier kun je lezen over die ellendig lange 42,195 kilometers die volgden…

Tot 16km

Zodra ik de start gepasseerd ben, mag ik direct klimmen. De start is dit jaar onderaan de Erasmusbrug. Wel gaaf zeg! en dat klimmen? Dat kun je maar mooi direct gehad hebben! Ik zet in op een gemiddelde pace van 6:45 en zoek naar het juiste tempo. Na amper 5km is daar de eerste drinkpost. Bekertje water gepakt, slokje: Oef, wat koud! Sponsje er uit en lekker mee deppen. De warmte valt wel mee hoor, maar ik vind het wel benauwd. Mijn flesje snel gevuld met een paar bekertjes Aadrink, en weer door! Elke verzorgingspost hetzelfde ritueel, en dat beviel mij prima! Ik had op deze manier altijd drinken bij me, en ook was het door mijn handwarmte niet meer zo ijskoud.

Zo nu en dan bekruipen mij weer de “doemgedachten”… Dan denk ik weer aan het advies wat ik kreeg van Marian: “focus op je adem, dan is er geen ruimte voor iets anders”. Net als het artikel wat Petra kort geleden schreef over de concentratiecirkels. Focus! Blijf in dat binnenste cirkeltje…

Het helpt, ik weet mezelf telkens weer terug te krijgen in het hier en nu. Na 16 kilometer zie ik ineens loopmaatjes Maaike en Koen aan de kant staan praten met supporters. Even schrik ik, ze zullen toch niet stoppen? Dan zie ik bij beiden een glimlach en loop ik semi-gerust weer door.

16-26km

Het punt van de halve marathon passeer ik in bijna 2:22. Precies op schema! Ja, hier word ik dus héél blij van! Het gaat nog steeds lekker, hoewel het bij vlagen wel erg warm is. Maar als we weer richting de brug gaan, lopen we een deel in de schaduw van hoge gebouwen en staat er een klein beetje wind. Dat is even een verademing. Daar zie ik Koen’s vrouw en dochter, die een foto op instagram hebben gezien dat Maaike en Koen uitgestapt zijn. Verder weten zij ook nog niets. Damn! Waarom? Wie had problemen? Allebei? Oké, dat komt later, nu weer terug naar mijn eigen rondje hier, focus!

Eindelijk terug over die brug!

Yes, daar is de Erasmusbrug weer! Na ruim 26km loopt dat toch wel iets anders dan na 500 meter… Hij lijkt echt wel hoger, steiler en langer nu. Direct na de brug staat clubgenootje Karen te supporten, leuk! Vlak daarna zie ik een dixie die is. Toch maar even snel m’n blaas legen. Bevestig alleen maar voor mij, dat ik dit keer genoeg drink in elk geval! En dan door het tunneltje, op naar de 29 kilometer. Mijn maag begint te verkrampen, hij is tè leeg. Net als vorig jaar krijg ik dus wéér last van mijn maag. Gggrrr…. Combinatie van gebrek aan maagvulling en warmte? Ik weet dat Patricia op 29km klaarstaat met coca cola en nibbit chips, even door dus! Adem in, adem uit…

Verrassing

Al ruim van tevoren stond Patricia klaar met de cola en chips. Lekker!!! Hier had ik dus echt zóveel zin in nu! Even wandelen dus… Maar ze spoorde me aan even te blijven lopen, want “er is een kleine verrassing voor je”… Daar bij de JKR vlag zag ik mijn lieve man Harry staan, met zijn mobiel boven zijn hoofd. Ik wist dat hij zou komen, maar had hem voor de start niet gezien of gesproken. Maar dan zie ik ineens ook mijn vader staan! Wat!? Wauw, papa hier, dat had ik dus echt nooit verwacht! Ik vlieg op hem af en geef hem een dikke (zweterige, sorry pap) knuffel. Wat vind ik dit bijzonder!

Ik was zo overdonderd door de verrassing dat mijn vader er bij was, dat ik amper oog had voor de andere crewies van JKR, en zo ook de groene vlag totaal miste, die Rianne en Petra pal naast mijn vader vasthielden! Sorry…

Patricia bleef nog een stukje bij me, terwijl ik wat van de chips en cola nam. Het was wel lekker hoor, maar die Nibbits? Niet weg te krijgen! Een volgende keer is gewone chips beter, die plakt minder aan je gehemelte. Normaal niet zo erg, maar op zo’n dag heb je al zo’n droge strot…
Ik geef haar de restjes en ga weer verder, de Boezemstraat tegemoet!

 

Dan komt dat Kralingsebos

De cola en chips hebben amper geholpen, mijn maag is nog steeds flink verkrampt. Op hoop van zegen pak ik mijn volgende gelletje, ik heb die energie dus echt wel nodig! Ik moet nog 12 kilometer! Dit werkt niet, ik begin te kokhalzen. Toen maar gauw mijn reep uit de belt gepakt en daar de helft van weggewerkt. Dat ging redelijk, maar die maag bleef nu wel continu pijn doen. “Focus op je ademhaling, dan is er geen ruimte voor wat anders!”  blijf ik mijzelf toespreken. Dé tip van de week hoor, dat hielp echt. Goed doorademen, continu op zoek naar ontspanning in mijn buik en in het lopen. En dan verlaat ik de kolkende mensenmassa van Crooswijk en loop ik de relatieve stilte van het Kralingsebos in. Oh jee, dat Kralingsebos… Aan het begin staan supporters van de Rotterdam Marathon Deelnemers facebook-groep met zéér welkome lekkernijen, variërend van chips tot drop, winegums en zoute stokjes.

Ja, ik was blij ze te zien! Snel wat chips, paar stokjes gepakt en weer door. Dat hielp wel een klein beetje, de scherpe randjes van de maagpijn werden iets minder! Nu tempo vasthouden Nicole, kom op! Mijn kilometertijden lopen weer op. Dit was niet de bedoeling! Ik laat me niet wéér door de hitte in dat Kralingsebos klein krijgen hoor! Ik keer weer terug naar mijn adem. Focus, focus!

Tot ik bij de grote schermen kom. Ik weet dat een clubgenootje een video voor mij had gemaakt, maar niet kon uploaden. Die had ik via whatsapp al eerder gekregen en probeer ik in gedachten nu te herhalen. Tot ineens op het derde scherm Wendy verschijnt! Tja, als je zo’n live-aanmoediging ziet, doet dat iets met je hoor, caramba! Toch maar even wandelen, sponsje door mijn gezicht en de tranen snel weg. Ja lieve Wendy, ik heb je gehoord hoor: “Kom op, je kunt het!!!” Ja, ik kan het, ik kan het, ik kan het…

 

Maar oh het is zo Z W A A R !!! Op 35 kilometer neem ik toch maar geen gelletje meer, mijn maag doet zo zeer! Wel een paar winegums er in (wie wat bewaart, die heeft wat). Het is ook zo heet nu! Elke sponspost neem ik weer nieuwe sponsjes, sommige posten hebben zelfs een slang als sproeier waar je even onderdoor kunt rennen. Lekker hoor, die verneveling! En telkens mijn zweetbandjes natmaken, m’n armen, de rand onder mijn pet… Niks mis met 22 graden hoor, maar wel als het de allereerste dag is met die temperaturen. Ik ben hier nog niet aan gewend!

Focus, focus!

En weer die stem in mijn achterhoofd: Je adem! Ik focus weer op mijn ademhaling, mijn benen weten gelukkig zelf nog wel wat ze moeten doen. Pijn is een emotie en die kun je uitschakelen, schiet er ook door mij heen. Yeah right! Het is zo zwaar! Als ik dan, net als bij de start, Myra en Mandy zie staan, loop ik toch héél even naar ze toe. Zó lief dat ze daar stonden te supporten! En ja, een foto is niet altijd charmant, maar wel vaak veelzeggend. Ik… was… kapot!

En toch… ik weet dat ik nog onder de vijf uur kan blijven, maar dan moet ik mijn tempo wel een beetje op peil houden. Niet lullen maar poetsen, overleven nu! Dan realiseer ik mij dat ik bizar veel mensen inhaal: ik slalom tussen wandelende marathondeelnemers door. Dit is een slagveld! Maar ik blijf doorgaan, ik heb nu mijn missie, ik heb maar 1 doel!

Coconnetje

Uiteindelijk lukt het mij om de pijn naar de achtergrond weg te drukken, full focus!!! Ik zit in mijn coconnetje. Dit moet en zal ik gaan halen! Bovendien, wat is nu vier kilometer? Dat moet lukken!

Even ben ik een beetje in de war als ik weer terugloop door Crooswijk. Ik weet dat de JKR crew, nu dus met Harry en mijn vader, weer op “dat ene punt” staan. ik verwacht ze bijna te zien, tot ik mij ineens realiseer dat we nog een bochtje maken en een kilometer (één hele kilometer!) verder moeten! Ai… Oké, kan, gewoon blijven doorgaan. Het enige wat ik doe, is lopen en in mijn ooghoeken zoek ik naar Patricia. De rest van de JKR crew, mijn vader en Harry zie ik niet eens!  Het eerste wat ik zie is haar hand, met het restje cola.

Yes, ze staat er! Vanaf hier gaat ze het parcours op, met me mee naar de finish. Dat ze zelfs het spandoek op sleeptouw nam had ik niet door.

De Coolsingel

Ze vraagt hoe het gaat. eh… dit was hoe dit gesprekje verliep:
– Gaat het goed?
– Ik… moet… dit…
– Ja tuurlijk, prima. Wat moet je?
– dit… tempo… niet langzamer…
– Nee hoor, dit tempo is prima, je doet het goed!
– niet… sneller… gaat… niet…
– Dit is prima zo, ga zo door, je kunt het!

Dussss…..

Eenmaal op de Coolsingel word ik omringd door één grote mensenzee van publiek. Een muur van geluid omringt mij, mijn eigen muziek heb ik uitgezet. Patricia steekt haar hand naar mij uit. Ik durf hem niet goed te pakken, bang dat ik uit balans zal raken. Uiteindelijk pak ik haar hand. Ze houdt me stevig vast en schreeuwt me bemoedigend toe. Hoe zwaar ik het ook had, dit deed me heel veel!

En dan zijn we vlak voor die streep en weet ik dat het gelukt is. De klok stopt voor mij op 4:51:38. Mission accomplished dus, (ruim) onder de vijf uur!

Ik durf het bijna niet te zeggen, maar heel even voelde ik een vlaag van teleurstelling. Ik had ingezet op 4:45 en had dat doel dus niet bereikt. Maar hey, ik heb in die stomme hitte wel mijn PR met 13 minuten aangescherpt!

Al snel ben ik gewoon ontzettend blij en trots. Ik heb deze marathon op een verantwoorde, gezonde manier uitgelopen en ook nog eens een PR gelopen!

Na de finish

Zodra we bij de medailles komen, hangt een heel lieve mevrouw deze bij me om. Wat fijn, zo’n enthousiasme te krijgen van een wildvreemd iemand! Na de felicitaties wandelen we verder door het uitloopvak.

Uiteraard moesten Patricia en ik ook even samen op de foto, we hebben toch maar weer mooi dit laatste stuk samen gebikkeld! Alle vrouwelijke deelnemers hadden een mooie roos gekregen van de organisatie, een erg mooi gebaar!

Eenmaal uit het finish-vak gaan we niet naar links richting schouwburgplein, maar direct rechts om de hekken heen, ik wil naar de Hofpleinfontein. Dit was zo ongeveer het eerste wat ik zei na de finish tegen Patricia, ik wil daar een foto maken! Ssstttt… niet verder vertellen hoor, maar het water was wel héérlijk verkoelend aan mijn benen! hihi… En voor de duidelijkheid: Ja, ik sta daar echt in de fontein, nee dit is niet voor een of ander green screen wat iemand mij vroeg.

Als we dan terug zijn bij de supporters, val ik Harry in de armen, en blijk ik toch nog vocht in m’n lijf te hebben want ik huil tranen met tuiten. Ik heb het gehaald! Het is me gelukt! En dan staat mijn lieve vader tegenover mij. Wat zie ik daar een onwijs trotse papa.

De dames en heer van JKR ook even geknuffeld. Ze zitten heerlijk op het gras, ik durf er niet bij te gaan zitten. Ik heb zo het vermoeden dat ik dan helemaal niet meer in de benen kan komen. hihi… Ik blijf in beweging  en loop een beetje heen en weer. We moedigen op dit plekje de laatste loper nog aan, maar dan slaat de vermoeidheid genadeloos toe, evenals de honger. Het saucijzenbroodje wat Josianne mij gaf was wel even heerlijk zeg! Aan de ene kant wil ik wel graag met hun mee, gezellig ergens even zitten en wat eten, aan de andere kant wil ik gewoon naar huis. Ik besluit toe te geven aan mijn vermoeidheid.

Realisatie

Dus hobbelde ik met Harry en mijn vader mee, naar de Hofplein parkeergarage. Damn, weer terug naar Hofplein dus! Ach, ik had nog niet gelopen vandaag hihi… Ik ben van plan om onderweg lekker mijn ogen dicht te doen. Maar zodra ik eenmaal begin met het teruglezen van berichtjes, stopt dat niet meer. Zó lief allemaal! En zo leuk om te zien hoe iedereen meegeleefd heeft. 

Ook de volgende dagen bleven de berichtjes komen. Ik ben ook begonnen met het analyseren van mijn race. Tja, je bent statistieken-nerd of je ben het niet 😉
Ik ben heel tevreden met het verloop van de marathon, op één ding na: Mijn lege maag! Ik moet dus op een of andere manier toch zorgen dat ik iets vast voedsel kan binnenkrijgen ergens onderweg… Maar wat dan? Krentebrood of banaan kreeg ik al als tip… Wie ervaring heeft met “vast voedsel” tijdens een marathon mag het me in de comments laten weten!

 

En nu? We zijn een week verder, en ik ben echt rete-trots op mijn eindtijd en de medaille. Een half jaar heb ik hier naar toe gewerkt, Veel voor gedaan en gelaten. Gelukkig altijd met de lieve steun van mijn gezin, die mij weliswaar voor gek verklaren, maar mij altijd bleven steunen.

De laatste 42,195 kilometer heb ik er keihard voor moeten vechten. Ik besef mij steeds beter, dat ik echt een topprestatie heb neergezet. Die tijd, in die omstandigheden was echt het maximaal haalbare. Mijn spieren hebben na deze marathon wel veel meer tijd nodig om te herstellen dan vorig jaar. Ik liep mijn eerste rondje “pas” donderdagavond, terwijl ik vorig jaar al ‘s maandags een uitlooprondje liep. Maar spierpijn of niet, ik zweef toch wel door op mijn roze wolk! Zeker als ik telkens weer dat mooie spandoek, die lieve kaart of de medaille zie.

En je raadt het vast al wel:

Rotterdam marathon, tot volgend jaar!
#demooiste