Wiezoloop 2018, een thuiswedstrijd met een gouden randje

Juni staat voor mij in het teken van “knallen” op de 5 en 10 kilometer. Dat knallen was gelukt op de 10 kilometer tijdens de Ladiesrun.  Vorige week stond de 5 kilometer op het programma bij de Wiezoloop. Doel: mijn PR op de 5 kilometer aanscherpen. Mijn trainer kwam met zijn “geheime berekeningen” met een richttijd van 27:02! Jeetje, afgelopen maand had ik in Raalte mijn PR al verbeterd naar 28:02, dit is dus een minuut sneller! De uitdaging was dus bizar groot.

Voor de start

Tja, het begon al lekker die dag… Mirjam had last-minute aangegeven wel op het startnummer van een loopmaatje te willen lopen, en ik haalde in de middag alvast het startnummer op en zorgde dat het omgezet werd op haar naam. Door de dag heen zorgde ons app-verkeer voor de (nodige) afleiding. Rond half zeven ging ik hardlopend van huis, op naar de parkeerplaats ca 1,5 kilometer verderop, waar Mirjam al stond te wachten. Samen wandelden we verder richting start. Eenmaal bij het parcours, realiseerde ik mij dat ik Mirjam’s startnummer thuis had laten liggen! Oh no! Mijn jongste zoon is als een speer naar huis gefietst en 5 minuten voor de start kon Mirjam alsnog haar startnummer opspelden en kropen we (vanaf de voorkant, hihi) het startvak in. We stonden dus nagenoeg vooraan! Eerste opdracht van m’n trainer (niet tever achteraan starten) was bij deze dus geslaagd. M’n trainer en ik hadden al gegrapt: de dood of de gladiolen, het is maar 5 kilometer afzien. Yeah right… En dat met zóveel bekenden langs de kant! Na een snelle startvakselfie was het tijd om die 5 kilometer te gaan knallen.

Eerste ronde

Vanaf de start moest ik direct mijn tempo flink hoog houden. Niet op mijn horloge kijken, maar “gewoon” voelen of het nog goed aanvoelde. Ik probeerde mij te focussen op mijn ademhaling, om die nog enigszins onder controle te houden.

Op heel veel plekken troffen we onderweg een mooi feestje aan langs de kant, met muziek en heel enthousiast publiek! Oh wat gaaf! Al die juichende en klappende mensen, en de opzwepende muziek stimuleert ook nog eens extra! Na ca 2 kilometer schakelde Mirjam een tandje terug en moest ik het echt alleen doen. Bij het opkomen van het laatste rechte stuk stond mijn trainer, die mij ook nog even een mentale oppepper gaf: “Kom op Nicole, je gaat goed, ga zo  door”! Hoewel ik het toen al zwaar kreeg, was dat wel heel fijn om te horen! Bij de doorkomst werd er ook keihard geschreeuwd “kom op Nicole!” Op dat moment wist ik niet wie dat waren, later bleken het een aantal loopmaatjes van Atletics te zijn. Supertof, dat geeft echt extra energie! Wat ook een boost gaf, was het zien van mijn man en zoon bij de doorkomst! Even zwaaien en weer door, nog “maar” 1 rondje te gaan!

Tweede ronde

Ja sorry hoor, maar ondanks dat ik al 3 hele marathons heb gelopen, heb ik altijd moeite om een 5 kilometer race goed in te delen! De eerste kilometer ging te snel, de tweede zakte ik iets teveel terug… (later teruggezien toen ik mijn horloge had uitgelezen). Het blijft voor mij als diesel gewoon een heel lastige afstand!
Ook had ik het nogal warm. Wel minder dan tijdens de Ladiesrun gelukkig, dus niet miepen maar doorgaan! Nog 2 kilometer, dat is als het goed is ongeveer 11 minuten. Dat moet te doen zijn, toch?

En weer staat mijn trainer bij het opkomen van het laatste rechte stuk. Hij ziet mij al voor ik hem opmerk: “Kom op Nicole, tabel aanpassen!” De andere toeschouwers om hem heen zullen er wellicht niets van hebben gesnapt, maar voor mij was het direct duidelijk: als ik hier nu sneller weet te lopen dan 27:02 (wat al een dik, vet PR betekent!) mag hij weer zijn berekeningen loslaten op mijn tempo’s voor de intervallen en duurlopen.

Wat duurden die laatste 250 meter lang zeg! Je ziet de finishboog, maar je lijkt maar heel langzaam dichterbij te komen… Ik probeerde nog wel te versnellen, maar het voelde echt zó moeilijk! Mijn ademhaling probeerde ik al niet eens meer te controleren, volle focus nu op grote, snelle passen! Mijn man heeft die laatste meters wel treffend in beeld gebracht… Van links naar rechts spreekt mijn gezicht boekdelen. Nee, geen model, wel realiteit. De invulling van de foto’s spreekt voor zich, van afzien op foto 1 en 2 (waar ik op de klok kijk die naar 26:59 tikt) tot opluchting dat ik de finish heb bereikt op foto 3 en 4.

Na de finish

Nadat ik even bij het hek heb gehangen om bij te komen, bekeek ik mijn tijd. Mijn horloge had ik gestopt op 26:55. Zou het??? Eén ding was direct overduidelijk: Dat PR is dik gelukt! Al snel na mij was Mirjam ook binnen. Supertrots op wat we beiden wisten te presteren!

Samen gingen we richting “de bling”. We kregen een medaille en konden heerlijk verkoelend drinken pakken. Toen kwam de confetti tevoorschijn… Want tja, zo’n feestje mag je wel vieren natuurlijk! Wat een lol kun je hebben zeg! Daarna mocht ik ook nog twee letter-ballonnen opblazen. Gaaf om zo een PR te vieren! Jep, we hadden er onwijs veel plezier in en bouwden zo ons eigen gezellige feestje. Die “pijn” van het afzien tijdens de race? Volledig verdwenen!

Eenmaal thuis zag ik mijn tijd in de officiële uitslag. 26:56! Het klopte dus (op 1 seconde na) echt wat mijn horloge aangaf! En ja, mijn trainer mag inderdaad weer aan de bak met mijn tabel, voor de tweede keer deze maand! hihi…
En wat ik nooit had kunnen bedenken: Ik ben tweede geworden in mijn leeftijdscategorie! Wauw… Ik, de diesel, slak en lange-afstandloper die op snelheid tweede zou worden op een 5 kilometer! Het is toch om te gieren! Nee, er zat geen prijs, beker of iets dergelijks aan verbonden hoor. Dat geldt alleen voor de nummers 1,2 en 3 over-all bij de dames en de heren. Maar toch, 2e van de 33 dames in mijn leeftijdscategorie! Ik ben er best wel trots op, maar blijf het ook wel bizar vinden hihi…

En wat nu?

Mijn missie voor juni is geslaagd! Eigenlijk kan ik mijn hele voorjaar wel geslaagd noemen. Na de aanval op de 5-uursgrens bij de marathon in Rotterdam wist ik dus ook nieuwe PR’s te behalen op de 5 en 10 kilometer. Tijd voor een welverdiende zomerstop dus!

Nee, geintje natuurlijk, ik beleef veel te veel plezier aan het lopen! En als ik nu besluit om te gaan lopen wanneer ik dat wil en hoeveel ik wil, dan stel ik het toch weer te gemakkelijk uit. Wel is het zo, dat ik geen hardloopwedstrijden meer gepland heb staan de komende 2 maanden. Maar even helemaal niet lopen? Nee hoor, dat gaat niet gebeuren. Zonde na wat ik het afgelopen winter en voorjaar allemaal heb opgebouwd! Ik blijf, zolang ik me er goed bij voel, in elk geval dagelijks lopen. Dat bevalt me prima moet ik zeggen!
Mijn plannen en ideeën voor het najaar beginnen ook al vorm te krijgen. Daar kijk ik dan ook al naar uit. Maar eerst: totaal uit mijn comfort-zone en flink modderhappen. Ik sta op 7 juli aan de start van de “Tot de Nek in de Drek“, een obstakelrun van 15 kilometer! Oh boy…

Doen jullie wel eens iets anders naast het “gewone” hardlopen?

2 reacties op “Wiezoloop 2018, een thuiswedstrijd met een gouden randje

  1. Hoi Nicole!
    Wat een leuk verslag en super goed gelopen Leuk dat je ook mee gaat doen met Tot de nek in de drek. Ik ga daar de 5 kilometer met mijn dochter van (bijna) 10 lopen. Ja, eigenlijk moet ze 10 jaar zijn om de 5 te mogen lopen! Maar zij kan dit gewoon dus heb ik haar voor de 5 km opgegeven Die 2.5 km vond ze zelf veels te kort. Misschien zien we elkaar nog wel. En anders lezen we de belevenissen in elkaars blog! Groetjes van Carina

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.