Ja, hier houdt het op… Het is klaar nu, over en sluiten. Jammer genoeg gaat het niet meer, ik moet nu proberen om me er bij neer te leggen. Het is moeilijk, maar ook dat zal me uiteindelijk vast wel lukken. Eigenlijk wilde ik helemaal nog niet stoppen, maar het gebeurde zó plotseling, dat ik geen keuze had, ik moest wel!
Waar ik het over heb?

Mijn running streak!

Die stopt hier. Afgelopen donderdag liep ik mijn laatste streak-dag. Ik had baantraining en was heerlijk aan het knokken om de pittige (en enorm snelle) intervallen te behalen. Mijn programma bestond uit 6x300m in 1:27 en 6x200m in 0:57. Maar bij de zesde keer 300 meter liepen mijn kuiten compleet vol en verkrampte mijn linkerkuit zelfs. De trainer zag dat ik niet lekker meer liep en gaf aan dat ik direct moest stoppen met intervallen, maar rustig moest gaan uitlopen.

Later op de avond voelden mijn beide kuiten nog steeds als beton, dit was echt niet leuk meer. Ik wist dat dit niet met een nachtje slapen weer zou wegtrekken. Mijn besluit was daarom niet heel moeilijk meer, mijn lijf schreeuwde me een halt toe. Stop met die streak! Hoe gaaf ik het ook vond en hoe lekker ook om elke dag even een stukje te gaan hardlopen, mijn lijf is me lief. Ik had graag willen stoppen op een moment dat ik het zelf wel goed vond, maar mijn lichaam was me voor.

The day after

Tja, die goede nacht slapen? Nou… zo best sliep ik niet, juist vanwege die opgeblazen kuiten. Vrijdagochtend zocht ik dan ook direct contact met mijn fysio en daar kon ik later die dag gelukkig nog terecht. Zal ik de Dam tot Damloop wel kunnen lopen? Zullen mijn kuiten weer “lekker los” zijn zondag? Op de behandeltafel bleek, dat mijn kuiten wel heel erg verkrampt zijn. Het vreemde is, dat ik het idee had dat links er erger aan toe was, maar dat uiteindelijk rechts veel heftiger reageerde. En nu, zaterdagmiddag, voelen die kuiten nog steeds vreselijk zwaar, stijf en pijnlijk. Ik weet dus nog steeds niet of ik morgen überhaupt kan meedoen met de Dam tot Damloop.

Deze running streak was wel gaaf hoor, ik kijk wel met veel plezier en voldoening terug! Maar dat het hier, en nu moest stoppen? Dat had ik niet verwacht. Sterker nog, ik ging er eerder deze maand nog van uit, dat ik nog tot “geen idee wanneer” zou doorgaan. Ik voelde me prima en het ging echt lekker!

143 dagen rennen…

Ik heb genoten, van bijna alle dagen dat ik gelopen heb. Bijna? Ja, ik liep ook wel eens een rondje terwijl ik daar eigenlijk geen zin in had… Maar het is maar 1 keer gebeurd, dat ik ook na het hardlopen niet echt een fijn gevoel eraan over had gehouden. Gelukkig was dat de volgende dag wel weer over.

Ik heb in deze periode op veel plekken gelopen. Op heel veel verschillende locaties in Nederland, maar ook op Ibiza en in Praag bijvoorbeeld. Het blijft elke keer weer een feestje om die hardloopschoenen aan te doen en al rennend de omgeving te verkennen. Dat zal ik dan ook zeker blijven doen, mijn loopspullen zal ik altijd als eerste inpakken als ik ergens naar toe ga.

Nog een keer?

Ik zeg geen “nooit meer”, maar ik denk niet dat ik nog eens zo’n lange tijd achter elkaar zal blijven hardlopen. Een maand lang een running streak te doen zal ik vast nog wel eens doen. Zo begon ik dit keer eigenlijk ook: Na de marathon van Rotterdam liep ik de rest van de maand april vrijwel niet meer. In mei vond ik door deze running streak mijn uitdaging terug in het hardlopen. Nu komt mijn focus eerst volledig te liggen op mijn herstel, en daarna zal ik weer het normale trainingsritme gaan oppakken.

Ga ik die Dam tot Damloop nu wel of niet doen? Dat besluit ik zondagochtend pas en laat ik volledig afhangen van mijn lijf.