Hier is hij dan, mijn verslag van mijn allereerste marathon, in Eindhoven!
Na de voorpret, het laatste zenuwplasje en het nog even controleren van m’n veters, was het dan toch echt zover, ik was het startvak in gedoken. Ik neem je mee in mijn race, van begin tot het bittere eind… Het is een flink boekwerk geworden, en ik heb me nog heel erg ingehouden! hihi… Lees verder Mijn eerste marathon – raceverslag
Een mailtje van mijn man: of ik in het kader van de “FBK-week” mee wilde doen met een looptraining, gegeven door oud-Olympiër Gert Jan Liefers.
Natuurlijk!
Zo ging ik dinsdag naar Hengelo, waar we eerst een presentatie kregen van Gert Jan Liefers. Belangrijkste conclusie die ik voor mijzelf daar uit heb gehaald: Stel haalbare doelen, durf te dromen en jaag je dromen achterna!
Na de presentatie was het dan zover, we gingen naar buiten.
Eerst gingen we een paar rondjes door het park warmlopen en licht rekken, vervolgens kregen we loopscholing. Hakke-billen, knieheffen en allerlei combinaties.
Tot slot moesten we 3 rondjes lopen, op gevoel in verschillende zones: het eerste rondje moest in zone 1: het zogenaamde “roddeltempo”, heel gemakkeljk vol te houden en kletsen is geen enkel probleem. Vervolgens een rondje in zone 2, “praattempo”: nog steeds kun je zonder al te veel moeite praten. Tot slot een rondje in zone 3, “lekker pittig”: dit is wel goed vol te houden, maar praten is wat lastiger.
Dit was een goede oefening om te leren luisteren naar je eigen lichaam en op gevoel de diverse zones te leren herkennen.
Het was een mooie voorbereiding op de dubbele mijl van donderdag!
Dinsdag had ik mijn eerste “intervaltraining nieuwe stijl” zoals ik het zelf maar even noem: Ik loop niet meer op snelheid maar op hartslag, zo ook tijdens deze intervaltraining.
De planning van de training is als volgt:
En uiteindelijk zie je dat in de grafiek mooi terug op de volgende manier. Tussen het tweede en derde “snelle blokje” heb ik even stilgestaan om mijn veters opnieuw te strikken, vandaar die diepe “dip”.
Het was erg pittig. Toen ik begon leek het nog best fris in mijn shorts, maar al voor ik de eerste versnelling inzette, wist ik dat ik het heel warm ging krijgen.
En dat klopte! Ik moest wel veel moeite doen om mijn ademhaling ook in die snelle stukken goed onder controle te houden en kreeg in het tweede en derde blokje een “weeïg” gevoel in mijn maag… Maar ik heb het wel weten vol te houden, en na afloop gaf het me wel een heel voldaan gevoel. Maar jeetje, wat had ik dorst bij thuiskomst! Heerlijk gekoeld water, met citroen, aardbei, blauwe bessen en komkommer stond op me te wachten en dat was zeker geen straf 🙂
Zoals je hieronder kunt zien, begint mijn gezicht langzaam maar zeker steeds meer de kleur van m’n shirt te evenaren…
Wat kan een oorzaak zijn van het weeïge gevoel, en wat is daar aan te doen?
Maandag ging ik weer het gevecht aan, om puur op hartslag te lopen.
Mijn training was dit keer:
afwisselend 9 minuten in zone 2 en 9 minuten in zone 3 lopen.
Voor mij is zone 2 een hartslag tussen 125 en 145, en zone 3 een hartslag tussen 145 en 160.
Ik vind het leuk, dat ik via de Nike-site goed kan zien hoe de training ging. Het is goed te zien, zowel in tempo als in hartslag, waar de snellere blokjes zaten. Helaas moest ik in het eerste snelle blokje m’n telefoon beantwoorden (watch op pauze) waardoor er een dipje in m’n hartslag zit.
Op mijn watch heb ik niet meer standaard m’n pace zichtbaar, maar kijk ik puur nog naar hartslag en de verstreken tijd. Hoe snel (of langzaam eigenlijk) ik loop, is nu van ondergeschikt belang.
Na drie kwartier zat m’n training er op. Ik was nog een aardig stukje van huis, dus besloot ik om er nog even een versnelling tegenaan te “gooien”. Dit zie je in de grafiek terug in het laatste stukje, na het stippellijntje.
Het was een heerlijke run! Ik ben blij dat ik al ‘s ochtends was gaan lopen, toen was de temperatuur nog goed. Aan het eind van de ochtend en begin van de middag werd het erg benauwd, en later op de middag en vrijwel de hele avond heeft het flink geregend en geonweerd.
Gisteren verscheen er een mooi artikel op RunAndreaRun: “Cut the Crap”. Hierin houdt Andrea de lezer een spiegel voor: wissel je tempo-lopen af met langzame trainingen, luister je naar pijntjes in je lichaam, hoe ben je aan de informatie gekomen om te gaan lopen?
Hierdoor ben ik opnieuw gaan nadenken. Ik loop eigenlijk elke training met een tempo-doel, terwijl het eigenlijk beter is om te proberen mijn hartslagmeter optimaal te gebruiken en “op hartslag” te gaan lopen. Juist door je hartslag als leidraad te nemen, zul je uiteindelijk een beter uithoudingsvermogen krijgen en in combinatie met de intervaltrainingen zul je ook meer tempo ontwikkelen.
Dit heb ik vandaag direct geprobeerd in praktijk te brengen. Mijn training bestond uit 5×8 minuten lopen, afwisselend in zone 2 en zone 3. Maar ja, wat zijn mijn hartslagzones? Door op Looptijden.nl bij mijn profielgegevens de maximum hartslag in te vullen, rolde er voor mij uit:
zone 2: 125-145
zone 3: 145-160.
Het eerste blokje van 8 minuten ging wel redelijk, m’n hartslag steeg iets door… Ook het tweede blokje ging nog wel goed, ik zat wel op de bovengrens van zone 3. Maar toen kwam het derde blokje: terug naar zone 2. Eigenwijs als ik ben, wil ik absoluut niet gaan wandelen 😉
Terug onder de 145 lukte (dus) ook niet in die 8 minuten…
In het laatste blokje van 8 minuten pastte ik nog een tip van Andrea toe: héél even stoppen om een foto te maken, dit verlaagt je hartslag iets. Klopt! En dan zie je eigenlijk pas, dat midden in “ons dorp” de omgeving ook heel mooi kan zijn 🙂
Op onderstaand grafiekje kun je wel globaal zien dat er wat snellere en wat langzamere stukjes in zaten. Het begin is er dus! Nu hier verder mee oefenen, want de “lange langzame duurlopen” moeten eigenlijk in zone 1 gelopen worden, wat in mijn geval inhoudt dat mijn hartslag onder de 125 moet blijven. Dit haal ik al met rustig wandelen! Hmm… werk aan de winkel dus…
Lopen jullie ook op verschillende tempo’s?