Do what you love, and love what you do… Klinkt cryptisch hè? Lees het nog maar eens een paar keer achter elkaar heel aandachtig. Uiteindelijk is het een waarheid als een koe, toch? Doe waar je van houdt, en doe datgene met alle plezier en liefde die je in je hebt. Natuurlijk zijn er echt wel dingen die je “moet” doen die niet zo leuk zijn, maar pluk die krenten maar uit de pap, zoek de dingen op waar je van houdt!
Zo houd ik dus enorm van schaatsen. En dan niet op zo’n 400-meter baan alsmaar rondjes schaatsen. Nee, toertochten! Heerlijk op natuurijs, rode neus van de kou, dik ingepakt omdat het met -15 toch echt wel heel koud is… Stempeltjes halen! Genieten van de mooie omgeving bij bijvoorbeeld de Giethoornse Merentocht… Maar ja, daar ligt dus geen ijs nu. Sterker nog: het vriest helemaal niet op dit moment. Ik heb nog stille hoop op de langere termijn, wie weet brengt februari nog mooie schaatsmogelijkheden. Maar tot er echt natuurijs komt (àls het al komt) moet ik voor het schaatsen op zoek naar een alternatief.
Love for ice
Mijn liefde voor ijs (ja, ook wel die in een hoorntje in de zomer hoor) kan ik niet verklaren. Ik heb geen “schaatsfamilie” of zo. Maar hey, niet alles hoeft verklaarbaar te zijn, toch? Gelukkig hebben we hier in Nederland de “natuur-kunstijsbaan” FlevOnIce in Biddinghuizen. Kunstmatig aangelegd, maar wel redelijk in de natuur. Een 400-meter baan, een “krabbelbaantje” voor de kleinere kanjers en een mooie route van een paar kilometer. Kijk, dat komt dan dus beter in de buurt van het schaatsen op natuurijs.
Skate-date
Al vanaf het moment dat FlevOnIce de deuren weer opende voor het winterseizoen spookte het door mijn hoofd. Dit winter ga ik daar ècht weer schaatsen! In mijn uppie daar naar toe gaan vind ik niet zo leuk en mijn familie weet wel wat anders te bedenken wat zij leuker vinden. Tot ik een berichtje kreeg van Marjon: Of ik (net als vorig winter) ook dit jaar weer samen wilde schaatsen? Ja natuurlijk! En zo ging ik vorige week op pad naar Biddinghuizen, om lekker te schaatsen. Rode neus, wind om je oren… Genieten! Hoewel?
Het was vrijdag eigenlijk best troosteloos weer: grijs en grauw, met bijna continu een lichte miezerregen. Hm… ik kan me fijnere weersomstandigheden voorstellen. Toch lieten Marjon en ik ons hier niet door weerhouden om te gaan. Toen wij rond 17:30 het ijs op gingen was het zelfs droog. Love it! De eerste ronde was echt wel weer even wennen hoor, ik moest er weer in komen. Maar wat dat betreft is schaatsen net zoiets als fietsen volgens mij: Je verleert het nooit! Ja het ging in het begin wat stroef, maar ik kreeg de slag wel weer lekker te pakken. En nee, ik heb absoluut geen fancy klapschaatsen, ik doe het gewoon op mijn brave oude noren. Dat gaat me prima af.
Meters maken!
Al kletsend schaatsten we ronde na ronde, in de buitenlucht. Het ene moment maakten we heel ontspannen onze slagen, het andere moment moesten we flink aan het werk tegen de wind in. Dit heb je dus niet in een hal, dit is een van de redenen dat ik zo van natuurijs houd. En ja, het heeft toch ook wel een beetje gemiezerd toen wij aan het schaatsen waren, maar dat was gelukkig niet veel, niet lang, en ook zo weer verdampt. Na een kilometer of 10-11 hebben we even gepauzeerd. Lekker aan de rand van de baan, even op een bankje zitten. Beetje eten, beetje drinken… En weer door!
Uiteindelijk klokten we af op 25 kilometer. Dat is voor mij echt bizar veel! Ik heb in het verleden (tussen 2009 en 2012) diverse toertochten geschaatst in de kop van Overijssel, die meestal rond de 15-20 kilometer lang waren, met één uitschieter van 30km. Hoewel ik me prima voelde en op wat stijve knieën na, nergens last van had, was ik wel huiverig voor “the day after”… Ik weet nog dat ik destijds nogal flink wat spierpijn had na zo’n schaatstocht.
Maar niets bleek minder waar! Ja, ik was zaterdag echt wel wat stram en stijf, mijn spieren voelden wel wat vermoeid. Maar echte spierpijn had ik niet! Het hardlopen, wat ik pas sinds 2012 ben gaan doen, zal zeker hebben geholpen denk ik. De yoga-workout die ik zaterdag deed was wel pittig, maar hielp om de stramheid juist weg te nemen. Maarre… Wie weet dus ooit een echt lange tocht? Op de Weissensee bijvoorbeeld? 😉
Flevonice
Vlak bij Biddinghuizen ligt dus deze baan, die slingert door de polder. Er zijn kleedkamers, een gezellig restaurant en terras in het hoofdgebouw. Hier kun je heerlijk even wat eten, of gewoon lekker genieten van alles wat er om je heen gebeurt. Vanaf het terras heb je mooi uitzicht op onder andere het krabbelbaantje en een “banden-glijbaan”. Als je het rondje volledig schaatst, inclusief de 400-meter baan, is het een ronde van 3 kilometer. Op een aantal plekken langs die baan staan gezellige houten chalets, waar je even kunt zitten. Maar ook langs de kant bij de 400-meter baan staan bankjes en stoelen om even een momentje rust te nemen.
Wat was het een heerlijke avond, ik heb enorm genoten! Wanneer gaan we weer?