Oef… Week 27, een week waarin veel en toch ook heel weinig gebeurde… 

Hoe dat zit, lees je hier. 

Maandagavond stond mijn lange duurloop op het programma, 20 kilometer op laag tempo lekker hobbelen. Ik had ‘s middags echter een bericht van zoonlief gekregen wat mij nogal bezig hield, en ik liep vreselijk! Na ca 5 kilometer had ik dan ook m’n trainer ge-appt, en hij was het er helemaal mee eens: lekker terug naar huis, morgen in de herkansing! 

Ik kwam onderweg wel lieve, nieuwsgierige paarden tegen. Dat is altijd leuk!

Jep, snel vergeten… 

Dinsdag werd ik rillerig wakker, met een buik die aangaf dat lopen niet echt verstandig zou zijn (tenzij je lopen naar de wc ook meetelt, ahum) Ik voelde me knap beroerd, en besloot toch maar even de (oor)thermometer erbij te pakken: ja hoor, boven de 38. Definitief niet lopen dus, eerst deze buikgriep of zoiets maar de baas worden! 

Woensdag was voor onze oudste spannend: rij-examen! Bbbrrrrr…. 

En meneertje heeft het dus gewoon “even” gedaan, in 1 keer geslaagd! Hoppa!!! 

Daar moest dus een passend cadeautje voor uitgezocht worden… 

Het werd een medaille (nr 1, van chocola) en muntjes voor bolletjes ijs (want hij is ijsmonster😜) en uiteraard een eigen auto! Een heuse Aston Martin DB5! Oké, ca 10cm lang, maar toch… 

Donderdag mocht ik onze hond naar de dierenarts brengen, ze werd geopereerd aan haar beide achterpootjes. Daar had ze “hubertusklauwtjes”, een soort extra teen. Pas geleden had ze aan een er van een flinke ontsteking, waarop we in overleg met de dierenarts besloten om de klauwtjes te verwijderen om herhaling te voorkomen. 

Bij thuiskomst wilde ze niets liever dan languit in het koele gras liggen, compleet groggy van de narcose. Intussen zijn de drukverbandjes er af en huppelt ze weer vrolijk rond, nog wel met hechtingen die nog een weekje moeten blijven zitten. 

Vrijdag begon ik weer een beetje op te knappen, geen koorts meer gelukkig. Wel was ik nog zo slap als een vaatdoek… Maar als je hoort dat je beide zoons over gaan, moet je dat natuurlijk wel vieren met (in ons geval) een gezellig etentje. 

Zaterdag heb ik lang getwijfeld, maar uiteindelijk besloten niet te gaan lopen. Ik was nog wel gammel, en wist dat ik de afgelopen dagen erg weinig had gedronken. Eerst dat maar weer op orde krijgen. 

Uiteindelijk trok ik zondag alsnog m’n loopschoenen aan voor een duurloop “ik zie wel waar het schip strandt”… Er stond 22km op de planning, maar of ik die zou volmaken wist ik niet. 

Ik vertrok lekker, blij dat ik eindelijk weer m’n schoenen aan had! Maar na ruim 5km klonk er toch weer een protest vanuit m’n binnenste… Ik was blij dat ik m’n route had uitgestippeld via een verpleeghuis, daar kon ik mooi even een snelle stop maken. Na 8km stond ik voor de keuze: of rechtsaf, richting huis, (nog ca 7km) of rechtdoor voor een extra lus van ca 5-6km. Ik had toch wel een weeïg gevoel dus ging ik voor de eerste optie. Na bijna 11km was ik bij m’n schoonmoeder, waar ik even een korte pauze hield. 

Ik kon van hieruit ook nog een extra lus maken, maar de hitte en het weeïge gevoel weerhielden mij er van: toch maar naar huis dus, en ruim 4km later stond ik weer voor de deur. Niet de 22 gelopen die ik wilde, maar toch weer 15 in the pocket, vele schaapjes geteld en schepen achter me verbrand 😉

Snel een streep onder deze week, niet te lang bij stil staan en vol goede moed door! 

Ik liep deze week slechts 23,7km terwijl ik er 60 op de planning had… Oeps… Maar helaas geeft je lijf soms toch even een duidelijk signaal af. Nu maar hopen dat m’n darmen snel leren om toch echt rustig te blijven als ik m’n duurlopen ga doen! Zo’n “dixierun” wil je liever niet natuurlijk… 

Komende week is het de laatste schoolweek, wat betekent dat er weer feest zal zijn in het dorp. Als het weer een beetje meewerkt, wordt dat weer een heel gezellige afsluiting van de week! 

Hoe was jullie week, en hebben jullie nog leuke plannen voor deze week?