Oh jongens, wàt een weekend hebben we achter de rug! Het was zomers warm, de zon scheen uitbundig… En ik had twee fantastische loop-dates! Ze waren zó verschillend van elkaar, maar dat maakt het lopen ook zo enorm leuk.
Zaterdag, een #reisjefit
Mijn eerste date had ik zaterdag. Al heel lang stond deze dag geblokt in mijn agenda. Ik ging naar Houten, waar ik afgesproken had met Linda. Zij is in training voor de halve marathon van Luxemburg, die op 12 mei gehouden wordt. Vorig jaar liep ik al samen met haar de 10 mijl van Antwerpen en de 8 kilometer van Amsterdam. Dit keer geen wedstrijd samen, maar een duurloop, haar langste duurloop in aanloop naar die halve marathon. Na een gezellige, maar drukke treinrit, kom ik in Houten aan waar Linda mij al opwacht. We lopen even naar haar huis en na het droppen van mijn tas maken we ons klaar voor een zonnige en warme training.
Als je moet, dan moet je!
We starten rustig. Linda moet in een bepaalde hartslagzone lopen, dus zij bepaalt het tempo. Ondertussen kletsen we heerlijk bij. Ik doe verslag van mijn marathon, zij van de Amstel Gold Race die ze een week eerder fietste. Ondertussen geniet ik van alle bloesem, het groen en de vrolijkheid om ons heen. Zo rond de 10 kilometer passeren we een manege. Voor mij het teken om daar even naar binnen te duiken, zodat ik niet ergens in de bosjes hoef te gaan hurken. Tja, dat lopen zorgt toch echt wel voor wat eh… activiteit in mijn darmen zeg maar 😉
Het werd niet warm, maar zelfs heet!
We lopen weer verder, passeren een oud fort en lopen via een mooi natuurgebied (oud Wulven en Nieuw Wulven) lekker verder. Het is nu twee uur en de zon staat hoog aan de hemel te branden. Het is niet gewoon warm meer, het is heet! Linda begint wat moeite te krijgen om haar hartslag in de juiste zone te houden. Niet gek met deze temperatuur! Een week geleden was het zeker 10 graden koeler, dat heeft absoluut z’n weerslag op je hartslag.
Als we weer terug zijn in Houten, klokken we de 19 kilometer af. Ja, de laatste 5 kilometer werd het wat lastiger, maar het is gelukt, de duurloop zit in de pocket (en het lijf). Op naar die halve Linda, je kunt het!
Zondag, raceday met een bijzonder tintje
Ook zondag stond er een fantastisch evenement op het programma. Ik had gereageerd op een oproep op Facebook om namens de Stichting KidsVooruit mee te doen met de 5 kilometer van de Enschede Marathon. Deze relatief jonge stichting heeft als doel om kinderen met een handicap te helpen zich te ontwikkelen binnen hun eigen mogelijkheden. Het is allemaal begonnen bij kanjer Joris.
Zijn moeder vertelde mij het volgende:
Joris was geboren met een fikse hersenbeschadiging door zuurstofgebrek bij de geboorte. Hij was een jongetje dat vast zat in zijn eigen lijf, voortdurend tegen zijn beperkingen opliep. De reguliere zorg in Nederland was niet passend en toereikend. Joris kreeg een paar keer in de week een half uurtje fysiotherapie, ergotherapie en logopedie. Maar was hij net op weg met wat oefeningen doen, dan was het al weer voorbij.
Het ‘opknippen’ van deze functies beviel ook niet. Daarnaast was de zorg gericht op meer passieve manieren van ondersteunen. Beenkokers aan, een sta-tafel, waarin Joris werd ingesnoerd in een zit orthese die hem zijn bewegingen belemmerden. Joris werd er woest over. Hij huilde vreselijk veel in die periode. En de orthopedagoog dacht dat hij een erg laag niveau had omdat hij maar bleef huilen en de aangeboden therapieën niet op leek te pakken. Dus zijn we om ons heen gaan kijken, op zoek naar ‘iets’ wat uitging van meer uren, samenhang en vooral mogelijkheden (ipv beperkingen).
Conductieve methode
Een vriendin wees ons op de conductieve methode, ontwikkeld in Hongarije door Petō. Ik was gelijk enthousiast en het toeval wilde dat er in onze buurt een andere ouder was die een zelfde zoektocht voor haar kind maakte en dat Elisabeth, die al werkzaam was volgens deze methode, in de zomer naar Nederland kwam om ergens een cursus te geven.
Na de cursus is Elisabeth een week bij ons in huis geweest en Joris en wij waren direct verkocht. Vele uren oefenen en spelen; op zoek naar mogelijkheden met iemand die in daarin geloofd en mateloos positief is. Met programma’s waarin alle onderdelen opgenomen zijn en ook educatie in meegenomen wordt. Elisabeth zag gelijk wat wij zelf ook vermoeden, Joris is een slim kind. Al gauw werden zij goede ‘vrienden’. De stichting is opgericht.
Elisabeth kwam in Nederland wonen en we hadden een praktijk waar kinderen in een groepje vele dagdelen in de week samen op weg gingen. Van hieruit is de stichting verder ontwikkeld en worden er nu ook kinderen uit het reguliere onderwijs betrokken, om spelletjes te doen met de bijzondere kinderen met een beperking. Alles gaat uit van de mogelijkheden van het kind, niet de beperking.
Voor de start
Terug naar zondag. Voor de start verzamelen we ons en maak ik kennis met Joris en zijn ouders en met Milou en haar ouders. Milou zal zelf gaan meedoen. Begeleiders Elisabeth en Bence zullen haar ondersteunen en indien nodig zal ze stukjes in de rolstoel afleggen om even wat op adem te komen. Of ze er zin in heeft? Ja natuurlijk!
Ook Joyce en Mirjam lopen mee voor dit fantastische doel.
Nadat we de shirts hebben aangetrokken en startnummers opgespeld, wandelen we naar het startvak. Het plan was om samen te lopen met een groepje, rond de 7:00/km. Met de lichte spierpijn en vermoeidheid in mijn benen na die 19 kilometer van gisteren, moet dat prima kunnen.
Al in het startvak raken we vrijwel iedereen kwijt. Joyce loopt door naar voren, om een aanval op haar PR te gaan doen. Of dat lukte, kun je op haar blog lezen. Mirjam en ik besloten te gaan voor “alles binnen een half uur”. Eh… ja… Maar gewoon proberen met die zware benen dus!
En… we zijn los!
Als het startschot dan valt, proberen Mirjam en ik zo snel mogelijk een fijn tempo op te pakken. Dit lukt nauwelijks, het is zó enorm druk op het parcours! Er was geen startvakindeling op tijd en dit keer ook geen “zandloperstart”. We kregen al in de eerste kilometer te maken met mensen die ineens voor ons gingen wandelen. Na flink wat slalommen en zigzaggen werd het eindelijk toch iets ruimer om te kunnen lopen. Ik probeer de ontspanning in mijn pas te zoeken. Dit lukt maar mondjesmaat, het blijft enorm oppassen waar en hoe ik loop. En die spierpijn maakt het ook niet echt ontspannen.
Na een kilometer of 3 moet Mirjam het tempo iets laten zaken. Ik wil dat eigenlijk ook wel, mijn benen zijn toch wel moe. Als Mirjam mij toeschreeuwt dat ik moet gááán, besef ik dat ik eigenlijk wel knetterhard loop. En het is nog “maar” ongeveer 1,5 kilometer. Wie weet zit een PR er zelfs nog in…
Laatste loodjes
Ja, die laatste loodjes wogen zwaar. Iedereen die zegt dat een 5 kilometer wedstrijd een makkie is, heeft deze nog nooit met al bestaande spierpijn en op volle snelheid gelopen. Als we bij 4 kilometer zijn passeren we de drinkpost. Ik grijp een bekertje, neem een slok en ren onder de 2 sproeiers door. Heerlijk! Ik versnel nog wat en draai dan de Boulevard 1945 weer op. De laatste paar honderd meter pers ik er nog iets wat moet doorgaan voor een eindsprint uit. Eenmaal over de finish zie ik mijn eindtijd op m’n klokje: 58:53. Oeh, da’s héél dicht bij mijn PR van 28:51! Als ik later mijn officiële eindtijd zie, kan ik het niet geloven: 28:51 staat er, ik heb dus EXACT dezelfde tijd gelopen als mijn bestaande PR!
Na de finish zie ik Mirjam en Joyce ook weer. Wij lopen een stukje terug langs het parcours en wachten kanjer Milou met haar begeleiders op.
Finish met een gouden randje
En dan komen zij er aan. Gedrieën sluiten we bij hun aan om Milou te supporten deze laatste meters. Ze besluit, ondersteund door Elisabeth en Mirjam, dit laatste stuk weer zelf te lopen. Wat ontzettend mooi! Ik probeer foto’s en filmpjes te maken en moedig het publiek aan om flink te juichen. Milou is zó geconcentreerd en gefocust op die finish, dat ze het maar deels meekrijgt. Ja Milou, iedereen was voor jou aan het juichen en klappen!
En dan is daar de finish: Kippenvel! Zó mooi, Milou straalt helemaal! Direct na de finish krijgt zij van Joyce de medaille omgehangen. We lopen verder en dan krijgt zij van een vrijwilliger nog een medaille: de grootste die er is, namelijk van de hele marathon.
Oh jongens, hier doe je het toch voor?
Als we weer terug zijn bij de groep, worden we door hun ook nog in de watten gelegd. Ter herinnering krijgen we een mooie mok met het logo er op. Ik kan je één ding vertellen: Mijn koffie smaakt nu nóg lekkerder! We maken nog een groepsfoto met z’n allen en nemen dan afscheid. Lieve kinderen, ouders, begeleiders en ambassadeurs van Kids, het was een eer en een feest om met/namens jullie te mogen lopen in Enschede!
Wil je meer weten over de stichting? Neem dan gerust een kijkje op hun website.
Na het afscheid van hen, lopen wij nog even het Van Heekplein over. Bij het grote “finishers-bord” nemen we een foto met z’n drietjes. En dan zit het er echt weer op! Lekker naar huis, nagenieten van een heel bijzondere 5 kilometer, en een prachtig weekend.