In mijn blog over afgelopen week kon je al lezen dat ik deze maand (weer) van plan ben elke dag te gaan hardlopen. Dat hoeft niet elke dag ver, of snel, maar wel lekker lopen!
Even een paar maanden terug… In december deed ik mee met de #santastreak van Just Keep Running, en er werd ook een heel leuke Facebook groep gevormd waarin we elkaar motiveerden, adviseerden en steunden. Deze groep is blijven bestaan, en van daaruit kwamen de geluiden om nog eens zo’n streak te doen (op individuele basis). Ik besloot de maand mei aan te grijpen, aangezien ik het idee heb, dat de streak van december mij erg geholpen heeft om grote stappen te maken (qua duurvermogen en qua tempo). Deze maand staan er geen grote uitdagingen voor mij op het programma, dus met wat vermoeide benen de maand eindigen is geen enkel probleem.

Voordelen die ik heb overgehouden van mijn vorige streak:
– m’n belastbaarheid is toegenomen (elke dag werden mijn spieren en pezen uitgedaagd)
– ik ben qua snelheid met sprongen vooruit gegaan (door in december langzaam te lopen)
– duurvermogen is toegenomen (hart/long-systeem werd positief “geprikkeld”)

Genoeg ingrediënten dus, om te proberen 5 maanden later nog een keer zo’n mooi sprongetje te kunnen maken!

Vol goede moed begon ik, dit keer wel mijn gewone schema vasthoudend, om er op de “niet-loop-dagen” kleine loopjes aan toe te voegen. Dit ging heel goed, en ik had in de eerste 8 dagen van mei al 7 keer gelopen! Een “echte” streak kan het dus niet meer worden, aangezien ik al 1x een “joker” heb ingezet. Niemand anders dan ikzelf bepaal in dit geval de regels, en ik vond op dat moment het sociale en het gezin toch lekker veel belangrijker.

Maar toen kwam daar maandag, 9 mei…
Op IG waren een paar reacties over mijn streak (“knap, ik durf het niet ivm kans op blessure” – Peter en “pak je wel je rust” – Zelia) toen ik meldde dat ik ‘s avonds nog even lekker ging lopen. Maar eerst even lekker eten en wat ontspannen… Omkleden en gaan! Mijn vaste 3 kilometer-rondje stond weer op het programma. Al na een paar meter voelde ik het: dit gaat niet wat worden. Mijn kuiten staan zó gespannen, dat het lijkt alsof de kramp er elk moment in kan schieten. Rechtsomkeert dan maar, en een “dikke streep” door de maandag. Maar wat te doen… Tweede joker? Einde streak?
Ik heb besloten de streak hierbij al weer te stoppen. Hoe snel kan een plan wijzigen, ‘s middags nog geen enkel voorteken, en ca 4 uur later met “ontplofte kuiten” de streak (vroegtijdig) beëindigen.

Ik heb even teruggekeken in mijn loop-statistieken om te proberen te achterhalen waarom het in december wel goed ging en ik nu na 8 dagen al de handdoek in de ring gooide.
In november had ik best pittig getraind, en 110km gelopen. De maand december was qua volume en intensiteit een rustiger maand, waar mijn extra loopdagen goed bij ingepast konden worden. Bovendien deed op mijn standaard loopdagen ook een klein stapje terug in afstand, want “dat compenseerde ik op mijn extra loopdagen ruimschoots”. Ook heb ik in december niet alle dagen hardlopend, maar sommige ook wandelend volbracht.

In de afgelopen maand heb ik amper 100km gelopen, maar wel met een hoge intensiteit. De eerste 8 dagen van mei liep ik al 53km, da’s meer dan de helft van mijn maandtotaal van april! Logisch dat er wat protest vanuit mijn kuiten komt dus. En ik vond het niet nodig de intensiteit en het volume van mijn standaard trainingen terug te schroeven, naast het feit dat ik dit keer alle trainingen hardlopend wilde afleggen.
Tja…. Eigenwijs is my middle name… Maar niet zó eigenwijs om niet naar mijn lichaam te luisteren!

Dinsdag en vandaag (ik schrijf dit woensdag avond) heb ik, voor zover mijn werk dat toeliet, erg passief doorgebracht, ik had knallende koppijn, erg moe en een algemeen gevoel van “blèh”… Iets met “te weinig drinken terwijl het wel heel warm is” (DOM, DOM, DOM!!!)
Wel zijn mijn kuiten weer helemaal tot rust gekomen en pak ik mijn gewone trainingen weer lekker op.

Heb ik nu gefaald? In eerste instantie vond ik van wel… Zie je wel, je geeft nu al op, je bent net een week onderweg… Maar nu zie ik het niet meer als falen, maar als een les.

Wat heb ik hier van geleerd?
– luister naar signalen van je lichaam, dat is zó belangrijk;
– houd niet krampachtig vast aan een plan, maar durf er van af te wijken;
– Ga niet als een malle ineens zo’n streak doen, maar schroef je standaardtrainingen ook terug in volume en intensiteit;
– luister naar je lijf (ja, het staat er echt 2x…)
– rust is ook training, en dat is minstens zo belangrijk

Hebben jullie wel eens een “running streak” gedaan? Zo ja, is jullie dat goed bevallen?