Laat ik bij het begin beginnen…
In april, nadat ik in Enschede een fantastische halve marathon had gelopen, besloot ik niet langer te wachten en definitief dit najaar mijn eerste marathon te gaan lopen. Mijn wens was, om voor m’n 45e een marathon te lopen. In december 2017 hoop ik 45 te worden, dus ben ik nog mooi op tijd! Tja, je weet maar nooit wat er nog allemaal kan gebeuren…
De inschrijving en het boeken van het hotel waren al snel rond, het trainen ging intussen ook gewoon door…
Weliswaar zaten er best wel wat hobbels in het traject, maar over het algemeen verliep mijn #roadtoeindhoven best goed. Ik heb trainingen moeten inkorten of afbreken door hitte, ziekte en onwillige benen… maar m’n trainer hamerde er telkens weer op: dat schema is een leidraad, en in grote lijnen heb ik dat schema gevolgd. Hij had het schema zo opgezet, dat een tegenvaller geen probleem hoeft te zijn.
En dan is het ineens zo ver, na allerlei “eerste keren” in de training, was de laatste training vóór M-Day een feit! De zenuwen begonnen aardig toe te nemen.
Zaterdagmiddag ging ik samen met m’n allerliefste opper-supporter Harry alvast naar het Brabantse land, lekker kopje koffie er bij!
Eenmaal in Eindhoven gingen we als eerste naar het beursgebouw, waar de uitgifte van de startnummers is. Ja, ook is er een beurs, maar daar had ik dit keer eigenlijk totaal geen oog voor (sorry not sorry)
Dat moment dat je die envelop opent… kriebels!!! Startnummer is binnen! En wat een gaaf nummer ook! Was ik dan de eerste vrouwelijke recreant die inschreef? Hihi…
Van daaruit gingen we naar het hotel, snel ingecheckt en heerlijk even op bed liggen rusten, en m’n kleding voor morgen klaargelegd.
Vervolgens fietsten wenaar het centrum waar we aansloten bij de pastaparty. Buikje lekker rond gegeten, nu zal ik echt wel genoeg gestapeld hebben…
na een toch wel onrustige nacht zat ik om 7 uur aan het ontbijt. Niet teveel nadenken, goed eten…
uiteindelijk is het dan zover! Even na negen uur zijn we, op de fiets, weer naar het beursgebouw gereden waar we clubgenootje Helen en haar super-supporter Marc ontmoetten. De heren namen de fietsen mee, wij gingen naar de startvakken, laat het maar gebeuren nu!
na m’n startvakselfie was het al snel aftellen geblazen!
Hoe het na de start verliep wordt een apart verslag, want A) anders wordt dit wel een heel lang verhaal, en B) ik moet zelf nog een beetje verwerken en bijkomen van de gebeurtenissen.