Hier is hij dan, mijn verslag van mijn allereerste marathon, in Eindhoven!

Na de voorpret, het laatste zenuwplasje en het nog even controleren van m’n veters, was het dan toch echt zover, ik was het startvak in gedoken. Ik neem je mee in mijn race, van begin tot het bittere eind… Het is een flink boekwerk geworden, en ik heb me nog heel erg ingehouden! hihi…

Vlak voor de start:

Ik heb m’n starvakselfie gemaakt, zwaai nog een keer naar m’n liefste fietsende verzorger en ga op zoek naar de paarse ballonnen die gaan pacen voor de 5:00u… Huh? Geen paarse ballonnen te vinden! Ik sta toch echt achterin startvak H! Achter mij geen enkele ballon, voor mij de “doorzichtige” die 4:45 aangeven… Volgens de info van de DLL Marathon zouden er toch echt pacers voor 5 uur zijn!? Dan maar plan B: proberen rond de 7:00/km te gaan lopen. Nu wel stoppen met niezen hoor, dit kan ik nu niet gebruiken! Pppffff…. Verkoudheid… Ach, niet op letten en gewoon lopen. Ik heb een verkoudheid er wel vaker “uit” gelopen.

km 0-5:

We komen langzaam op gang, het startschot is dus al geweest. Als ik de startlijn passeer, zijn er 3 minuten verstreken. Oké, handig om te onthouden voor de klokken onderweg! Langs het PSV-stadion, waarna ik de gigantisch grote pop “man met de hamer” zie… Ja doei, blijf jij maar mooi daar staan, ik nodig je echt niet uit hoor! 😜

Na een tijdje heb ik een fijn ritme te pakken. Eigenlijk wel iets aan de snelle kant, maar dit voelt prettig en ik heb een fijne cadans.
Al vlot loop ik op de Noord Brabantlaan… Jeetje wat een lang recht stuk! Hey, het Evoluon! Leuk, heb ik die in elk geval gezien hihi…
Na ca 4,5km komen we bij de Hovenring. Deze staat vol met publiek, wat gaaf! Deze 5km liep ik in 33:44, ruim een minuut sneller dan mijn plan. Maar het voelt goed, ik loop ontspannen!

km 5-10:

Ik weet dat Harry tussen de 7 en 8km zal staan met een long-drink gel. Al snel krijg ik hem in het vizier en reikt hij me die gel. Ook Marc, de man van loopmaatje Helen staat erbij: zij gaat ook lekker op haar debuutmarathon! Maar hey, we zijn nog niet eens op een kwart he… Al lopend door de brede straten van zuidelijk Eindhoven slurp ik m’n gelletje op.

Dan komen we bij de High Tech Campus, waar we een lus omheen maken. Wat is dit een saai stuk zeg! Wel gaaf dat ze geprobeerd hebben het “op te leuken” met borden aan de lantaarnpalen met allerlei leuzen en quotes! Daar is het 10km-punt, tevens wisselzone voor de estafettemarathon. Hierdoor is het wat rommelig omdat estafettelopers ineens dwars oversteken… Ik liep deze “split” in 34:21… Hij gaat lekker!

km 10-15:

Ik loop in m’n eigen wereldje, muziekje op… Ik probeer te genieten van alles waar ik langs kom, maar dat valt wel een beetje tegen, dit deel van Eindhoven is best saai lopen. Yes, op 13km staan Harry en Marc weer! Ook Helen loopt heel steady en gaat lekker weten zij me te vertellen. (Helen is sneller dan ik)

M’n tweede gel krijg ik hier aangereikt. Beetje vroeg, maar oké…  Nog maar even een tijdje in de hand houden dus. Deze long-gels zijn te groot om in de lusjes van m’n belt te hangen, en als ik ze in m’n bidon-vakjes doe, stuitert dat enorm op en neer. Bij 15km weer een verzorgingspost (keurig geregeld!!!) met sportdrank, water en stukjes banaan. Hup, van alles wat, en weer door!
Over deze 5km deed ik 34:07, lekker vlak!

km 15-20:

Een schuin oog op mijn horloge, en ik zie dat mijn hartslag sky-high moet zijn. Huh? Yeah right, foutje van m’n band, die is op hol geslagen zeker! Mijn maximum hartslag zit rond de 186, en ik lees waarden van 190+… De band even “gelift” en weer terug, de hartslag daalt maar stijgt direct weer. Zie je wel? Storing in m’n band! En dan, op 17km zie ik ineens Harry en Marc weer, samen met loopmaatjes Ewald en Danielle met hun partners. Hoe gaaf is dat, zij zijn speciaal voor Helen en mij naar Eindhoven gekomen! Zó gaaf om hun te zien!

Op 19km snel ff een pi(t)sstop gemaakt… Hey, m’n ademhaling zit niet helemaal lekker… Zou die hartslag dan toch te hoog zijn? Ik probeer m’n ademhaling weer lekker te krijgen… Ik ben nu vlak bij het station, bijna op de helft!
Mijn split inclusief plaspauze? 35:17. Volhouden, gaat nog steeds lekker!

km 20-25:

Yes, onder het spoor door naar de noordkant, dat deel ken ik van de halve marathon van vorig jaar! Ik ben amper onder het spoor door, als er ineens een “blij ei” tevoorschijn springt, een stukje voor me uit rent en snel ff een fotootje maakt: het is Marleen van Just Keep Running. Gaaf om haar even te zien voor ze zelf haar halve gaat lopen! (ze zou me later op Stratumseind nog inhalen hihi)

Dan passeer ik de start van de halve en drink ik m’n tweede gel. Ik heb er al een halve op zitten, en die verliep in 2:25:23. Mijn tweede tijd op een halve ooit, tot nu toe hihi… We gaan het viaduct over, o ja, dit was een saai stukje vorig jaar… Ook nu staat hier best weinig publiek.
Ik diesel rustig door, begin vermoeidheid te voelen in m’n bovenbenen maar weet hier nog 35:56 te noteren op deze 5km.

km 25-30:

M’n batterij van de telefoon is bijna leeg! Hoe dan? Oh wacht… ik had de marathon-app op live tracking gezet… Die slurpt dus! Snel Harry gebeld waar hij is, zodat hij me mijn batterypack kan geven (ik móet echt muziek hebben) en winegums. Die laatste gel zit niet helemaal lekker. Oke, ff door naar ca 28km waar hij zal staan…

Winegums en batterij gekregen, en een paar meter verderop staat Zélia, samen met haar hond Noa! Haar moet ik natuurlijk wel even knuffelen! Hoe het gaat vraagt ze? M’n hartslag zit nog steeds veel te hoog… Niet te lang stilstaan, en weer door! Al knagend op m’n winegums loop ik weer door. Na ruim 3,5 uur passeer ik de 30km (split 39:32, oeps…) en denk ik even aan de kanjers die een kwartiertje geleden zijn gestart voor hun halve marathon.

km 30-35:

Ik wordt (positief) bestookt met whatsapp-berichtjes!
– Kom op, goed bezig
– Go go go
– Ga door, je kunt het
– Zet hem op
Hoe gaaf! Dit is wel even erg leuk, en wat ben ik blij dat ik ze onderweg heb kunnen lezen op m’n horloge! Ik begin van binnen steeds meer te glimlachen.
*Achteraf begreep ik, dat vrienden en familie die me volgden via de app, bang waren dat ik wellicht zou uitstappen omdat ik vertraagde… Ze wilden mij via de whatsapp op deze manier moed inspreken. Zó lief! Er ging veel door me heen, maar opgeven zat daar niet 1x bij!*

Als ik er 32 op heb zitten, begint het “grote onbekende”: verder lopen dan ik ooit heb gedaan in trainingen! Gek genoeg vind ik nu wat meer rust en heb de diesel gevonden: Lekker doorkachelen! Alleen die benen hè, die zitten (nu al!) aardig vol… Buisje magnesium erin, want ik heb geen zin in kramp, voorkomen is beter dan genezen!  De koplopers van de halve marathon halen mij nu in, het wordt drukker op het parcours. Even voor wat afleiding m’n zusje gebeld die ook via de app aan het meekijken was. Dit was wel even fijn! Dan hoor ik ineens uit het publiek: GELLETJE!!!! Oh ja, dat is wel even slim hihi…
En deze 5 liep ik in 37:28. Beetje afgezakt, maar ik hobbel nog steeds!😉

Km 35-40:

Bij het 35-punt staat Harry ook weer, vanaf hier fietst hij een heel stuk met mij mee. Soms zeggen we wat, meestal fietst hij gewoon “in stilte” naast me (buiten het parcours hoor!). Heerlijk om te weten dat hij daar fietst, maar niet iets te “moeten” zeggen.
Halverwege de Oirschotsedijk staat heel strategisch een dixie. Daar duik ik snel nog even in. Zodra ik de deur weer open, knal ik die bijna in het gezicht van een passerende loper! Oeps! 😱 Was wellicht handiger geweest als die dixie een kwartslag gedraaid was, zodat de deur niet het parcours op opent…

De ene na de andere half-marathoner die mij passeert geeft me een schouderklopje en aanmoedigingen. Dat geeft toch wel een kick! Het voordeel van je naam achterop je shirt dus hihi… Maar ik voelde me wel een ontzettende slak, hun tempo lag zóveel hoger! Gelukkig kon ik mij daarvoor wel redelijk afsluiten. Ik loop hier mijn eigen race.

Na de Oirschotsedijk gaan we naar Strijp S, waar ik ineens twee mensen onwijs zie zwaaien: Evelien met haar man en hun zoontje van 3 maanden. Wat een schatten zijn het ook, zó enthousiast! En dat kleintje…. *smelt* Een high five of aai over zijn bolletje zit er niet in, ik loop helemaal rechts en zij staan links. Handkusjes gaan natuurlijk altijd!
Vlak bij de “man met de hamer” staan de Running Junkies Den Bosch. Al snel heb ik Mari gespot, gaaf om hem even daar te zien!

Dan het stadion weer voorbij en dan zit ik op de 40km! Whaaaa!!!! Al moet ik kruipend verder, dit neemt niemand mij meer af! Nog even zwaaien naar Zélia en Koen die daar voor de Mediamarkt staan, en weer verder! Het is dat m’n lijf enorm moe was, maar m’n stuitermodus draaide overuren! Heel diep van binnen, verstopt voor de buitenwereld hihi…
En ook deze split liep ik in 37:28. Ik zei toch, ik had m’n dieseltje gevonden? hihi

Km 40-finish:

Oké, Stratumseind komt er aan, daar wil ik geen muziek. Snel door het restant van m’n playlist gescrolld (allemaal via m’n headset hoor, ik heb mijn telefoon niet uit de belt hoeven halen). Ik moest en zou “Legendary Lane” van Dinand Woesthoff klaar hebben staan voor de laatste paar honderd meter op de Vestdijk. Gelukt, nummer staat klaar, op pauze… En toen dook ik het rumoer en de drukte in van Stratumseind.

Heel goed kijken links en rechts, wie weet zie ik nog bekenden??? Nee, dit keer niet. Aan het eind van Stratumseind nog een lieflijk klein bruggetje over de Dommel, die ik beklom als ware het de Alpe D’huez itself! hihi… De rest van het parcours is zó plat, dat dit gewoon ff tegenviel! Maar hey, ik had dan ook al 42km gelopen he!

Nog 2x links… Ik weet nu wat er komen gaat, ik heb zowel gisteren als vanochtend al op de Vestdijk gefietst… Langzaam begint het besef te komen dat ik daar binnen 10 minuten gefinisht zal zijn! Wauw!!! Op de Vestdijk gaat m’n tempo nog even naar beneden… Achteraf zag ik op het kaartje, dat we hier weer de Dommel over gingen. Vals plat of zo? Vanaf de Dommel onder de blauwe vlaggetjes door bij DLL voor de deur… Ik weet dat daar de finish nog niet is, maar het ziet er wel gaaf uit!

Ik hoor Dinand Woesthoff in m’n oren… En dan zie ik met nog ca 50m te gaan de finish voor me. “And we waaaaalk, and we walk the lane! This legendary lane…” Damn! Ik houd het niet meer droog!

Wat gaaf is dit! Wat zwaar is dit! Al jankend begin ik te lachen. Ik bal m’n vuist, en passeer de finish uiteindelijk in 5:04:48, al huilend en lachend tegelijk. I DID IT!!!!!

Hier het filmpje waarbij ik de finish passeer… Waarschuwing: droge ogen niet gegarandeerd!

Na de finish

Dan laat ik mijn tranen de vrije loop en loop als in een roes voetje voor voetje verder. Uit mijn ooghoek zie ik een lieve mevrouw van de EHBO mijn kant op komen, maar zodra ze ziet dat ik lach door m’n tranen heen, al mompelend “Ik heb het gehaald, ik heb het verd**me gewoon gehaald” steekt ze een duim naar me op en laat me met rust.

Bij de medailles moet ik even wachten. De mevrouw waar ik was, had geen medailles voor de hele meer. Oh nee, herhaling van vorig jaar? (toen waren er te weinig medailles voor de hele marathon). Gelukkig niet, één van haar collega’s gaf er eentje door.

Van de medailles door naar het drinken. Voor de start had ik geen social media meer gecheckt… Waar zou Josianne staan? Ik hoefde niet lang te zoeken, ik liep recht op haar af! hihi… Wat was ik blij een bekend gezicht te zien, dikke knuffel, nog een keer tranen en verder, naar het eind van het uitloopvak. Ik wist dat Harry daar zou staan. Gevonden! Ook hier weer natte wangen, wat nog versterkt werd toen, volledig zonder mijn medeweten, vriendin Melissa met haar kids ineens voor m’n neus stonden!

Helen was al 40 minuten eerder gefinisht, maar was samen met Marc nog bij de finish gebleven om mij op te wachten (zó ontzettend lief!!!). We feliciteren elkaar met onze eerste marathon en samen met haar heb ik even op een stoepje gezeten… Het dringt allemaal nog niet echt tot me door…

Nadat we afscheid hadden genomen, m’n medaille hadden laten graveren en ik me omgekleed had, zijn we nog even langs de route gaan staan bij de dames en heer van Just Keep Running. Ik was nog steeds compleet van de wereld met m’n gedachten… Het is dat Patricia zei: “we moeten nog wel iets doen Nicole”, anders was ik ook met haar niet op de foto geweest! hihi…

Daar, op dat moment, wist ik het al: Dit was dan wel mijn eerste, maar zeker niet mijn laatste marathon! Rotterdam, ik kom er aan!