Dinsdag had ik mijn eerste “intervaltraining nieuwe stijl” zoals ik het zelf maar even noem: Ik loop niet meer op snelheid maar op hartslag, zo ook tijdens deze intervaltraining.
De planning van de training is als volgt:
En uiteindelijk zie je dat in de grafiek mooi terug op de volgende manier. Tussen het tweede en derde “snelle blokje” heb ik even stilgestaan om mijn veters opnieuw te strikken, vandaar die diepe “dip”.
Het was erg pittig. Toen ik begon leek het nog best fris in mijn shorts, maar al voor ik de eerste versnelling inzette, wist ik dat ik het heel warm ging krijgen.
En dat klopte! Ik moest wel veel moeite doen om mijn ademhaling ook in die snelle stukken goed onder controle te houden en kreeg in het tweede en derde blokje een “weeïg” gevoel in mijn maag… Maar ik heb het wel weten vol te houden, en na afloop gaf het me wel een heel voldaan gevoel. Maar jeetje, wat had ik dorst bij thuiskomst! Heerlijk gekoeld water, met citroen, aardbei, blauwe bessen en komkommer stond op me te wachten en dat was zeker geen straf 🙂
Zoals je hieronder kunt zien, begint mijn gezicht langzaam maar zeker steeds meer de kleur van m’n shirt te evenaren…
Wat kan een oorzaak zijn van het weeïge gevoel, en wat is daar aan te doen?
